En toen kwam mijn mama binnen. Op het moment dat ik het vlijmscherpe mes op mijn polsen wou zetten. Het mes had nog niet eens mijn lichaam geraakt of ze stond ineens aan mijn deur. "Wat doe je daar?" riep ze luid. "Euhm" fluisterde ik zachtjes. Ik probeerde ter plekke wat te verzinnen, maar geraakte niet verder dan "euhm, hmmz en tja". Ze zuchtte. "Wat is er toch aan de hand met jou, Alimonia" zei ze op een rustigere toon terwijl ze zich naast mij neer kwam zetten.
Ik zei niets en keek haar met droevige ogen aan.
"Geen idee" ging ik verder. "Ik wil niet meer..." snikte ik. "Wat wil je niet meer?", vroeg ze. "Zeg het mij" dreigde ze zelfs een beetje. Ik haalde mijn schouders op. "leven" zei ik haar. "Maar meid toch" zei ze terwijl een paar tranen over haar gezicht rolden. Ze probeerde mij vast te nemen, maar ik liet haar niet toe. Ik hou niet meer van knuffels. Ik ben kieskeurig. Ik hou er niet van dat mensen mij aanraken.
"Wat is er toch?" probeerde ze nog een keer. Ik kon niet veel zeggen. Want ik praat al weken niet meer. Niet echt. Ik gebruik woorden en zet ze in een volgorde zodat een zin wordt gevormd. Maar ze betekenen niets. Het is maar opvulsel van stilte. En dus liet ik haar mijn gedichten lezen. Mijn verhalen zonder einde.
Ze weende.
Maar ik lachte.
"Ik ben gelukkig moeder", fluisterde ik haar toe. Maar ze geloofde me niet en ging weg.
Met het mes.
Ik zei niets en keek haar met droevige ogen aan.
"Geen idee" ging ik verder. "Ik wil niet meer..." snikte ik. "Wat wil je niet meer?", vroeg ze. "Zeg het mij" dreigde ze zelfs een beetje. Ik haalde mijn schouders op. "leven" zei ik haar. "Maar meid toch" zei ze terwijl een paar tranen over haar gezicht rolden. Ze probeerde mij vast te nemen, maar ik liet haar niet toe. Ik hou niet meer van knuffels. Ik ben kieskeurig. Ik hou er niet van dat mensen mij aanraken.
"Wat is er toch?" probeerde ze nog een keer. Ik kon niet veel zeggen. Want ik praat al weken niet meer. Niet echt. Ik gebruik woorden en zet ze in een volgorde zodat een zin wordt gevormd. Maar ze betekenen niets. Het is maar opvulsel van stilte. En dus liet ik haar mijn gedichten lezen. Mijn verhalen zonder einde.
Ze weende.
Maar ik lachte.
"Ik ben gelukkig moeder", fluisterde ik haar toe. Maar ze geloofde me niet en ging weg.
Met het mes.
3 opmerkingen:
Dag Alimonia,
Kan je een door jou zelf geschreven gedicht op je blog zetten, ben eigenlijk benieuwd naar jou stijl van dichten, want gedichten zijn vaak anders dan de brieven en verhalen die een schrijfster neerzet op papier.
Als je daar zin in hebt natuurlijk!
Maar ik hou van poëzie!
grtjs, Daniël
Daniël, er staan 2 gedichten in volgende post: http://alimonia.blogspot.com/2009/02/creatief.html
Raar maar waar, onlangs heb ik een gedicht als concept hier geschreven. Moet alleen nog de moed vinden om het online te posten, want het is redelijk...negatief
Dag Alimonia,
Heb wat moeten zoeken op de pc om dat pc adres te vinden, ben niet zo een straffe in het werken op de pc, maar toch gevonden!
Publiceren op je blog zou ik zeggen, waarom niet, Ze zijn... "speciaal/mooi". En die nieuwe , die nog in concepten zit : laat maar komen, kan tegen een negatieve stamp hoor! als dat een TROOST mag zijn!
grtjs Daniël
Een reactie posten