Ik ben een echt prijsbeest. Ik kick op prijzen, medailles, complimenten... Zo heb ik ontzettend veel medailles van vroegere loopwedstrijden. Een periode waar ik nog sportief was. Nu loop ik enkel nog van mijn trein naar mijn bus en omgekeerd. En enkel als ik geen hakken aanheb, want anders is de kans vrij groot dat ik val. En met een gebroken been kan ik nu eenmaal helemaal niet meer lopen.
Ooit behaalde ik een top 3 plaats voor een dactylo wedstrijd. Ik was fier. Maar mijn ouders nog trotser. "Dat staat later mooi op je cv" vertelden zij mij toen. Ik had nog nooit de lettercombinatie "cv" gehoord en knikte maar. Ze straalden.
En zo bleef het maar doorgaan, met als kers op de taart een prijs voor mijn eindwerk. Ik was gelukkig. Fier. Trots. Dat geluk bleef echter maar even duren. Een half uur schat ik. En dan kwam de onzekerheid. Heb ik deze prijs wel verdiend gewonnen? Ooit in een ver verleden won ik namelijk een prijs met een tekening. Maar achteraf bleek dat ze zich vergist hadden en ik eigenlijk niet hoorde gewonnen te hebben. Maar een kind een prijs afpakken is zo goed als er zeker van zijn dat hij hier een trauma aan overhoudt. En dus lieten ze mij maar als winnaar staan.
Ik herinner mij nog goed alle momenten dat ik mijn prijs in ontvangst mocht nemen. Het is een gevoel dat je niet kunt omschrijven. Maar ik herinner mij nog meer het gevoel dat ik achteraf ervaarde. Dat duurde jammer genoeg langer dan de overwinningsroes. Een enorme teleurstelling. In jezelf. Want achter elke overwinning hangt er een verhaal aan vast. Aan elke medaille hangt er namelijk een keerzijde. Hoeveel heb ik niet verloren met mijn obsessie voor te winnen? Wat heb ik er eigenlijk mee verdiend? Wat ben je in godsnaam om als "winnaar" uit de bus te komen?
En dus kan ik nooit genieten van mijn prijzen. Nooit. Hetzelfde heb ik met complimenten. Ik lach, knik, bedank de mensen in sommige gevallen en draai uiteindelijk mijn hoofd weg. Zodat ze mijn tranen niet zouden kunnen zien. Want ik kan er nog steeds niet mee overweg. En dat is jammer want ik verlang zo naar een compliment. Sinds ik mij op de arbeidsmarkt bevind, krijg ik geen 'punten' meer. Niemand geeft mij een prijs. Niemand feliciteert mij. En ik heb er zo'n nood aan. En daarom loop ik tegenwoordig rond met een medaille rond mijn nek.
Ik ben de winnaar. En tevens de verliezer van alle mooie zaken.
Ooit behaalde ik een top 3 plaats voor een dactylo wedstrijd. Ik was fier. Maar mijn ouders nog trotser. "Dat staat later mooi op je cv" vertelden zij mij toen. Ik had nog nooit de lettercombinatie "cv" gehoord en knikte maar. Ze straalden.
En zo bleef het maar doorgaan, met als kers op de taart een prijs voor mijn eindwerk. Ik was gelukkig. Fier. Trots. Dat geluk bleef echter maar even duren. Een half uur schat ik. En dan kwam de onzekerheid. Heb ik deze prijs wel verdiend gewonnen? Ooit in een ver verleden won ik namelijk een prijs met een tekening. Maar achteraf bleek dat ze zich vergist hadden en ik eigenlijk niet hoorde gewonnen te hebben. Maar een kind een prijs afpakken is zo goed als er zeker van zijn dat hij hier een trauma aan overhoudt. En dus lieten ze mij maar als winnaar staan.
Ik herinner mij nog goed alle momenten dat ik mijn prijs in ontvangst mocht nemen. Het is een gevoel dat je niet kunt omschrijven. Maar ik herinner mij nog meer het gevoel dat ik achteraf ervaarde. Dat duurde jammer genoeg langer dan de overwinningsroes. Een enorme teleurstelling. In jezelf. Want achter elke overwinning hangt er een verhaal aan vast. Aan elke medaille hangt er namelijk een keerzijde. Hoeveel heb ik niet verloren met mijn obsessie voor te winnen? Wat heb ik er eigenlijk mee verdiend? Wat ben je in godsnaam om als "winnaar" uit de bus te komen?
En dus kan ik nooit genieten van mijn prijzen. Nooit. Hetzelfde heb ik met complimenten. Ik lach, knik, bedank de mensen in sommige gevallen en draai uiteindelijk mijn hoofd weg. Zodat ze mijn tranen niet zouden kunnen zien. Want ik kan er nog steeds niet mee overweg. En dat is jammer want ik verlang zo naar een compliment. Sinds ik mij op de arbeidsmarkt bevind, krijg ik geen 'punten' meer. Niemand geeft mij een prijs. Niemand feliciteert mij. En ik heb er zo'n nood aan. En daarom loop ik tegenwoordig rond met een medaille rond mijn nek.
Ik ben de winnaar. En tevens de verliezer van alle mooie zaken.
1 opmerking:
ja zeg, wreed...wreed...eigenlijk heel wreed!
daniel
Een reactie posten