"Ik zal je nooit kwetsen", vertrouwde hij mij toe. Ik keek in zijn ogen en ik knikte. Maar ik ben niet naïef zoals de mensen denken en geloofde hem niet. Maar ik liet hem in de waan dat ik dat wel deed. "Ik weet het", fluisterde ik hem toe. Ik ben niet onnozel. Mannen die met die zinnetjes afkomen, zullen je juist wél kwetsen. En juist harder dan een andere man. Maar dat wist ik op voorhand al en ik stemde er mee in. Want over één ding was ik niet eerlijk geweest: ik kickte op pijn.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik ben geobsedeerd door verdriet & pijn. Ik zal allerlei manieren zoeken om er mee in aanraking te komen. Dat is ook de reden waarom ik "ongelukkig" rondloop.
Ik speel een spel met mezelf en de wereld. Ik zoek fragiele en triestige mannen. Deze zijn het beste slachtoffer voor mijn ziekelijk spel. Ze willen je niet kwetsen, maar zullen dat toch doen. En als ze dat niet doen, dan zorg ik ervoor dat ze dat wel doen. Zo verplichte ik ooit een jongen dat hij "ik heb geprofiteerd van je" naar mij smsde. Dat had hij nooit gedaan, maar hij stuurde toch maar die sms. En ik heb nog steeds de sms als bewijs voor mijn ziekelijke geest - zie je wel dat hij van je profiteerde. En dan begin ik te wenen.
En dus liet ik de triestige jongen toe in mijn leven . We hadden trouwens allebei iets dat ons tegenhield om van elkaar te kunnen houden. Ik had mijn obsessie voor een jongen op het werk. Hij had zijn obsessie voor zijn ex. We waren safe. Voor even. Want toen gebeurde er wat. Onverwachts. Ik kreeg gevoelens voor hem die ik wijselijk kon verstoppen. Hij had er blijkbaar ook voor mij. En toen werd het gevaarlijk want dit stond niet in mijn script. Hij moest mij ongelukkig maken. Verdrietig. Niet gelukkig. En toen begon ik te flippen. Ik was niet vertrouwd met het gevoel "gelukkig zijn" en vond dat ik dit niet verdiende. Hij had datzelfde ziekelijke idee en besloot ineens om mij niet meer te willen zien.
We zagen elkaar niet meer. En toen gaf hij mij waar ik al zo lang op zat te wachten. Verdriet. Maar het was een lang en pijnlijke tocht. De pijn was van lange duur want ik miste hem enorm. Normaalgezien kies ik zelf ervoor wanneer de pijn ondraagelijk wordt en verbreek ik alle contact met de jongen. Maar deze keer liet ik alles zijn gang gaan. Want hoe fel ik ook kick op pijn, ik hield van deze jongen. Ik wou mijn "ziekte" overwinnen. Ik was moe. Ik had het moeilijk. Ik vocht voor mezelf, voor hem en voor ons. Ook al bestond dat niet (meer). En toch bleef ik doorzetten. Ik weende veel. Ik had veel verdriet en pijn. Maar ik gaf niet op. Ik herkende mezelf niet meer. Waarom kon ik er zelf geen einde aan maken?
Maar hoewel mensen denken dat iemand uit je leven bannen gemakkelijk is, hebben ze het serieus mis. Iemand negeren (blocken op MSN) gaat inderdaad zeer simpel. Je klikt op één simpele knop en je hoort niets meer van die persoon. Die jongen denkt dan dat je harteloos bent en nooit om hem hebt gegeven. Maar dat is juist wat ik wil dat ze geloven. Want achter die actie, schuilt er een enorm verdriet. Vanaf dan begint voor mij het rouwproces. Dat ik daarna weken/maanden (in sommige gevallen jaren) mij slecht voel, mij in slaap huil en in de trein mijn tranen niet kan bedwingen, merken ze niet op. En gelukkig maar.
Nee.
Het is zijn ziekelijke geest dat won.
Het klinkt misschien vreemd, maar ik ben geobsedeerd door verdriet & pijn. Ik zal allerlei manieren zoeken om er mee in aanraking te komen. Dat is ook de reden waarom ik "ongelukkig" rondloop.
Ik speel een spel met mezelf en de wereld. Ik zoek fragiele en triestige mannen. Deze zijn het beste slachtoffer voor mijn ziekelijk spel. Ze willen je niet kwetsen, maar zullen dat toch doen. En als ze dat niet doen, dan zorg ik ervoor dat ze dat wel doen. Zo verplichte ik ooit een jongen dat hij "ik heb geprofiteerd van je" naar mij smsde. Dat had hij nooit gedaan, maar hij stuurde toch maar die sms. En ik heb nog steeds de sms als bewijs voor mijn ziekelijke geest - zie je wel dat hij van je profiteerde. En dan begin ik te wenen.
En dus liet ik de triestige jongen toe in mijn leven . We hadden trouwens allebei iets dat ons tegenhield om van elkaar te kunnen houden. Ik had mijn obsessie voor een jongen op het werk. Hij had zijn obsessie voor zijn ex. We waren safe. Voor even. Want toen gebeurde er wat. Onverwachts. Ik kreeg gevoelens voor hem die ik wijselijk kon verstoppen. Hij had er blijkbaar ook voor mij. En toen werd het gevaarlijk want dit stond niet in mijn script. Hij moest mij ongelukkig maken. Verdrietig. Niet gelukkig. En toen begon ik te flippen. Ik was niet vertrouwd met het gevoel "gelukkig zijn" en vond dat ik dit niet verdiende. Hij had datzelfde ziekelijke idee en besloot ineens om mij niet meer te willen zien.
We zagen elkaar niet meer. En toen gaf hij mij waar ik al zo lang op zat te wachten. Verdriet. Maar het was een lang en pijnlijke tocht. De pijn was van lange duur want ik miste hem enorm. Normaalgezien kies ik zelf ervoor wanneer de pijn ondraagelijk wordt en verbreek ik alle contact met de jongen. Maar deze keer liet ik alles zijn gang gaan. Want hoe fel ik ook kick op pijn, ik hield van deze jongen. Ik wou mijn "ziekte" overwinnen. Ik was moe. Ik had het moeilijk. Ik vocht voor mezelf, voor hem en voor ons. Ook al bestond dat niet (meer). En toch bleef ik doorzetten. Ik weende veel. Ik had veel verdriet en pijn. Maar ik gaf niet op. Ik herkende mezelf niet meer. Waarom kon ik er zelf geen einde aan maken?
Maar hoewel mensen denken dat iemand uit je leven bannen gemakkelijk is, hebben ze het serieus mis. Iemand negeren (blocken op MSN) gaat inderdaad zeer simpel. Je klikt op één simpele knop en je hoort niets meer van die persoon. Die jongen denkt dan dat je harteloos bent en nooit om hem hebt gegeven. Maar dat is juist wat ik wil dat ze geloven. Want achter die actie, schuilt er een enorm verdriet. Vanaf dan begint voor mij het rouwproces. Dat ik daarna weken/maanden (in sommige gevallen jaren) mij slecht voel, mij in slaap huil en in de trein mijn tranen niet kan bedwingen, merken ze niet op. En gelukkig maar.
You ask me how I'm feeling
Looking in my eyes
Hearing only what you want to hear
I'm holding my breath
Holding my time
I wish you knew how I was hurt
En nu gaan we dit weer beleven. Want mensen vergissen zich. Ik ben het meest emotionele mens dat er op deze planeer rondloopt. Want weet je, ik hield van hem. Maar deze keer ligt het anders. Deze keer won mijn ziekelijke geest niet.Looking in my eyes
Hearing only what you want to hear
I'm holding my breath
Holding my time
I wish you knew how I was hurt
Nee.
Het is zijn ziekelijke geest dat won.
1 opmerking:
Alimonia,
Je besluit staat vast!
" Het is zijn zieke geest dat won".
" Jij had het spel verloren ".
Trek het je niet aan, die gast had geen ballen aan zijn lijf, hij kon niet omgaan met hartepijn!
Was je geest nog niet ziek genoeg? te weinig ervaring meschien? Nog te weinig geoefend in het verbannen van geliefden uit je leven? Vele vragen? Maar de grote vraag is : stel jij ,Alimonia je wel zelf genoeg in vraag?
Oefening baart kunst!Dat zou je toch moeten weten.
Maar ja, je bent jong en je hebt nog veel te leren in dit korte bestaan hier.
Je zit niet alleen met een ziekelijke geest die je ongelukkig maakt, waardoor je er weer gelukkig van wordt. Je bent dus nog onervaren ook wat een EXTRAATJE erbij betekent voor je zieke geest om je te doen falen in al je opzetten.
Je bent echt een geboren pineut!Op dat vlak hoor je bij de winnaars op vlak van pineut zijn.
Ach ja...de helft van de wereldbevolking bestaat uit mannen ( ongeveer 3 miljard) Dus nog veel keus om je te laten gaan om ellende creëren! Ja ...creëren!!!in dit toch wel korte bestaan op deze rotte aardbol.
Zelf gemaakte ellende, verdriet hartepijn, liefdesverdriet...ik zou zeggen : " wie zijn kontje verbrand moet op de blaren zitten"!
Maar ken ze wel die meisjes bij wie alles verkeert loopt! Dan gaat het vuurtje nog uit ook en kunnen ze nog niet eens hun kontje verbranden...Zo leren ze nooit bij...
Echte pechvogels zijn het die meisjes die slapen in een kamer met zwart geverfde muren , tussen zwarte lakens, zwarte koffie drinken uit zwarte mokken, morsen op hun zwarte broek,zwarte polo of zwarte rok...
Maar moed beste Alimonia, meschien lukt het jou ( ik zeg wel duidelijk " meschien " hé) om nooit meer verliefd te worden. En verder te kunnen leven in je donker bestaan van ellende.
En er te leven als een echte " NIHIL".
Of draai je eens alles om, kijk eens in de spiegel naar je wit, bleek gezichtje en zie eens de schoonheid van wit!
Je kan nooit weten wat er achter die gevel zit en woont!
Weet je , als je veel weent dan zitten je ogen niet in oogkasten maar in oog-visbakken, ze zwemmen dag in en uit in de tranen...opgelet voor uitdrogingsverschijnsels in je hoofd. Je vochtpeil op zijn waarde houden hé en drink op tijd eens een flesje azijn. Dat is een goede raad van mijn tante Kaat en nonkel Kater.
Groetjes,
Daniel
Een reactie posten