Te veel vragen

"Wat doe je voor een jongen als je verliefd bent?"; vroeg hij mij. Hij verwachtte een gewoon antwoord alsof hij net "Wat heb je deze middag gegeten" aan mij had gesteld. Als ik hem de waarheid had verteld, had hij nog meer interesse in mij gehad dan hij nu al had. Ik doe verdomd te veel als ik verliefd ben. Dan word ik een ander mens. Dan doe ik zotte dingen. Dan achtervolg ik die jongen, ik stuur hem anonieme briefjes, ik koop hem leuke spulletjes, ik maak creatieve gedichten, ik blijf tot de vroege uurtjes op MSN om met hem chatten, ik neem in het weekend een vroege trein om lang bij hem te kunnen zijn, ik zeg mijn DVD-avond op omdat hij zich slecht voelt,... Ik doe zoveel en ik krijg er zelden iets voor terug. Maar dat kon ik hem toch niet zeggen. En dus zei ik hem "ik doe dingen. Op mijn manier". "Wat is je manier dan"; vroeg hij mij. Tja, dacht ik bij mezelf. "Geen idee", vertelde ik hem. Hopend dat hij de vraag zou vergeten. "Zou je niet dringend eens naar de psychiater gaan" grapte hij. "Kan je er mij geen aanbevelen?" vroeg ik op een norse toon. "Nee toch niet".

En toen werd ik boos. En triestig. Het was maar om te lachen, maar ik kon er niet meer mee lachen. Ik had zin om te wenen, maar ik mocht het niet. Ik had geen zin dat mijn collega's mijn verdriet zouden zien. En dus besloot ik wijselijk te zwijgen. "Ik heb de indruk dat je verdrietig bent"; probeerde hij opnieuw. "Dat ben ik ook!". Waarom? Waarom? Waarom? "Geen idee", loog ik. Maar de "dis moi stp" overhaalde mij toch en ik legde het uit.

Maar het was maar om te lachen.

Ja. Tuurlijk. En daarom zit ik al 2 dagen over die 2 zinnetjes na te denken.