Nee!

2 maanden lang zette hij mijn beste vriendin onder druk om mijn MSN-adres te bemachtigen. Hij kreeg uiteindelijk zijn zin en voegde mijn toe op MSN. Na lang aarzelen, accepteerde ik zijn verzoek uiteindelijk. Toen bood hij mij ineens een rit aan aangezien we dicht bij elkaar wonen en op dezelfde trein zaten. Maar ik weigerde steenvast. Toen hij mij op een avond in de bus zag zitten, heeft hij mij daaruit gesleurd. "Hier komen jij", riep hij. Ik kon niet anders en stapte in zijn auto. "Hij valt nog best mee", dacht ik. Maar de volgende keer verstopte ik mij in de bus. Ik had geen zin om hem te zien. Ik wou met rust gelaten worden. "Waar was je toch, Alimonia?" vroeg hij de volgende dag. En daar stond ik dan met mijn monden vol tanden! Maar hij bleef lief doen tegen mij. Hij vroeg op MSN hoe het met mij ging toen ik vreselijke onderzoeken in het ziekenhuis moest ondergaan. "Verzorg je goed", zei hij. Hij was wel lief. Ondertussen heeft hij al 25 keer achter mijn GSM-nummer gevraagd. "Mag ik je nummer? Please please please???" kijkt hij mij dan aan met zijn mooie ogen. "Nee", zeg ik dan. Altijd maar "nee". Ik ben zo geprogrammeerd, denk ik. En toch blijft hij lief zijn tegen mij. "Ga je niet eens mee poolen?", probeert hij de laatste weken. "Nee", zeg ik. "Nee dank je. Geen zin". "Krijg ik dan toch je nummer?". "NEE, en hou er nu over op.". Nee. Ik ken niets anders.

Een andere jongen op het werk chat al een paar weken met mij (intern op het werk - ja dat is mogelijk via Lotus Notus). "c'était chouette de voir une belle fille comme toi" begon hij het gesprek. "Pardon?" vroeg ik hem. "Oui. toi. Tu es belle.". "Jaja". Maar ik had geen zin in dat gezever en antwoordde koeltjes. Maar hij bleef doorzetten. Hij bleef me maar aanklikken en chatten met mij. Hoe koel ik ook reageerde! Op een gegeven moment vroeg hij mijn MSN-adres. "Nee" zei ik. "Pourqoui pas?" vroeg hij. Maar ik antwoordde niet. "Je dois partir", verzon ik en sloot de chat af. De volgende dag vroeg hij opnieuw achter mijn MSN-adres. "nee", zei ik voor de tweede keer. Ik had het hem graag gegeven, maar ik versteende. Het voelde vreemd aan. Alsof iemand anders in mijn lichaam was gekropen en beslissingen in mijn plaats nam! De laatste weken biedt diezelfde jongen mij ook een autorit aan. "à la gare par example". "Non" zeg ik dan. "C'est gentille...mais pas nécessaire". Tja! En toch blijft hij doorzetten. "Tu veux boire un verre après le travail?". En ook hier zeg ik nee op. Maar toch bedankt!

Waarom blijven die mannen toch moeite doen als ik telkens met een norse "nee" antwoordt? En waarom geef ik zo snel op als ik 1 keer afgewezen wordt?