Bromberen

Ik was een grote fan van bromberen. Bromberen was een subliem programma op radio 1 (onder leiding van Pat Donnez, zie foto). Bekende koppen gaven ongezouten hun mening over allerlei onderwerpen. Er werd kritiek gespuugd op Hollanders ("Nederlanders zijn eigenlijk giraffen. Ja, ze zijn ook oranje. Ze steken boven iedereen uit want ze hebben die lange nek. En ze zijn natuurlijk ook zeer houterig en een giraf is eigenlijk ook een zeer lelijk dier. Het is gedisproportioneerd en ze weten zich ook niet te gedragen"; Brigitte Raskin).

Ook onderwerpen als valentijn ("Eerst is er de lust, dan de liefde en tenslotte de last"; Jan Van Den Berghe), een cultureel avondje uit ("Gaan we theater maken of lullen uit onze nek?"; Begijn Lebleu), goede voornemens ("Ik ga mijn leven verbeteren, ik ga slechte gewoonten opgeven, nieuwe dingen doen. En een jaar later stel je vast dat het er allemaal niet van gekomen is en zink je weg in een nieuwe depressie en die probeert je op te kalfateren met opnieuw goede voornemens te nemen en jaar na jaar komt daar niets van in huis en je eindigt als een zielige oude man"; Yves Desmedt), moderne technologie ("vertrouw nooit een toestel waarvan de handleiding zwaarder weegt dan het toestel zelf"; Yves Desmet). Kortom: sublimiteit alom.

Op zondagnamiddag, tussen 13.00 en 14.00 sloot ik me steevast op in mijn eigen kamer. De radio snoeihard op dit programma. En zo kwam er ook eens het onderwerp: cinema over de vloer. Bromberen gaven volgende kritieken: "Cinema's zijn restaurants geworden, waar een film wordt vertoond", "Heel de zaal is gevuld met een bende etters die eigenlijk absoluut niet de bedoeling hebben om een film te zien, maar om te sms'en en vooral gigantische emmers popcorn te eten.", "Het begint met een kleine emmer popcorn en eindigt met een wastobbe popcorn".

Nu, échte fans doen hun idolen na. En dus ik ook. Deze keer is het brombeer Alimonia die haar commentaar uitspuwt over het onderwerp: cinema.

Ik ben een geregelde bezoeker van de cinemazalen. In de lijst "nooit, soms, vaak, elke week, alle dagen" behoor ik tot de categorie vaak. Van de welbekende UGC's, Kinepolissen, Metropolissen tot de minder bekende zalen zoals Flagey en Actor's Studio.

In 99% van de gevallen doe ik dat met mijn cinema metgezel gratis. De prijs voor een film varieert tegenwoordig tussen de € 6 à € 9. Dat is véél geld, voor een film die je later gratis op tv kunt bewonderen. Of voor een paar luttelige euro's op dvd in je eigen woonkamer.

Er zijn wel een paar ergernissen die ik ondervind in de cinema:

- mensen die denken dat ze op café zijn in plaats van in de cinema. Serieus. Als je TE dom bent voor de film en er niets van begrijpt, ga dan naar buiten! Ga naar een discotheek en drink je zat, maar laat de mensen die het WEL begrijpen met rust! En als je wilt praten met je lief (omdat je thuis alleen maar tijd hebt voor seks), doe dat dan TIJDENS de reclame of VOOR of NA de film, maar NIET, ik herhaal NIET, tijdens de film!

- de cinemazalen waar je op voorhand je zitplaats moet opgeven. Komaan, zijn we nu echt op ons hoofd gevallen? Waar is de vrijheid van de mens gebleven? Als je niet meer kunt gaan zitten waar je wilt, hoeft het voor mij niet meer. Echt niet. Gisteren zou ik noodgedwongen op rij 4 moeten gaan zitten. Rij 4? Zijn jullie helemaal zot geworden? Ik ga geen 2 uur met mijn hoofd een kilometer omhoog zitten kijken om dan de volgende dag tot constatatie te komen dat ik nekpijn heb. Zjesus. Ik ga zitten waar ik wil! Wil je plaats hebben, kom op tijd! Is er nu echt iemand die op zijn gereserveerde stoel gaat zitten?

- waarom lijkt het alsof mensen nog nooit eten hebben gezien als ze in de cinema zitten? Een bende veelvraters bijeen, dat is het. Vroeger gingen mensen naar de cinema om een filmpje te zien. Tegenwoordig is dat maar bijzaak. Men gaat om voor 1 keer van het gezaag van zijn partner af te zijn én om te eten. Popcorn? Nee als je dat eet ben je niet meer hip. Tegenwoordig moet je van die nacho's eten. Het ziet er lekker uit, maar nee dat is het niet! Of snoep. Een ganse zak snoep wordt door kinderen opgevreten. En dan zwijg ik nog over de liters cola die op de grond wordt gemorst en er zo voor zorgt dat de volgende persoon zijn voeten op een plakkerige vloer moet zetten. Zjesus.

Maar als het 1 ding is dat ik geleerd heb na al die tijd, is het wel het feit dat hoe méér reclame er voor een film wordt gemaakt, hoe slechter hij is. Je kan het van me aannemen. Een recensie die 5 sterretjes krijgt is niet de moeite om te gaan kijken. Omgekeerd is ook waar. 1 sterretje is meestal een topfilm. De uitleg achter deze redenering is nochtans vrij simpel. De regisseur betaalt (lees: koopt om) recensenten, idiote mensen gaan naar een 5 sterren film kijken (de "ik wil waar voor mijn geld" mentaliteit) en scheppen achteraf bij hun vrienden op dat ze die goede (5 -sterren) film hebben gezien. Want ga jij als leek een recensent tegenspreken? Tuurlijk niet. En zo gaat een hele meute kijken naar een 5-sterren film, die eigenlijk op geen zak trekt. Maar meneer de regisseur heeft wel dankzij deze domme meute zijn film terug verdient. De volgende film gaat hij weer zo te werk. Wie weet nu nog iets van die vorige film? Zielig, maar zo gaat het wel.