Ik spreek uit ervaring. Er is 99% kans dat ze bij een sollicitatie vragen wat je goede en slechte eigenschappen zijn. Meestal zeg ik dat ik creatief ben. Niet erg noodzakelijk voor een functie in de financiële richting. Of zou "ik kan creatief goochelen met cijfers?" in de smaak vallen? Het woord creatief opent nochtans verschillende deuren. Interviewers die niet creatief zijn, worden ineens wakker en vragen zich noodgedwongen af wat ik hiermee bedoel. Geef eens een paar voorbeelden. Het gebruikelijke: "ik fotografeer, ik maak sites, ik schreef vroeger gedichten én ik speelde vroeger cello" komt dan automatisch uit mijn mond gerold. Mensen die ook creatief zijn zien direct een zielsverwant voor hen zitten en zijn blij dat ze niet de enigen zijn die zich 'onnuttig' bezighouden. Ze stellen iets gerichtere vragen: met welk toestel fotografeer je?, met welk programma werk je om de foto's te bewerken?,.... Kortom, met het woord creatief scoor je.
En nu komt het: wanneer schreef ik de laatste keer nog eens een gedicht? Waar is de tijd dat ik bijna alle dagen een gedicht schreef? Dat ik speciaal 's nachts uit mijn bed kroop om dat gedicht op papier te krabbelen omdat ik het anders de volgende dag kwijt was? Het gevoel is onbeschrijfelijk. Mede-poëten zullen dat wel snappen. Je pent niet alleen maar losse woorden/zinnen op een verfrommeld papier, nee het zijn gevoelens. De volgende dag begrijp je de betekenis van elk woord en/of zin. Heerlijk. Het is zoals een droom: het heelt bepaalde zaken. Je verdriet stroomt uit je lichaam via de pen naar het papier. Het is dan verzegeld. Het gedicht stop je in een map en daar laat je het. Want geef nu eerlijk toe, gedichten schrijf je voor jezelf. Iedereen die me tegenspreekt, liegt. Degenen die schrijven voor anderen, zijn commerçanten. Een gedicht is 100% persoonlijk. Niemand anders dan jij begrijpt wat je ermee wilt zeggen. Daarom dat ik nooit anderen hun gedicht lees (behalve als mij dat vriendelijk gevraagd wordt).
Liefde is het enigste waarover ik schrijf (of liever: schreef). En dan nog alleen maar de negatieve. Het verdriet, de pijn, de boosheid,... Kortom alles wat er bij komt kijken als je iemand dumpt of je gedumpt wordt. Ik mis die pijn (en het creatieve) wel. Kortom: "wie-wilt-mijn-vriendje-voor-1-dag-worden-die-me-daarna-dumpt-omdat-ik-niet-creatief-genoeg-ben?"
En nu komt het: wanneer schreef ik de laatste keer nog eens een gedicht? Waar is de tijd dat ik bijna alle dagen een gedicht schreef? Dat ik speciaal 's nachts uit mijn bed kroop om dat gedicht op papier te krabbelen omdat ik het anders de volgende dag kwijt was? Het gevoel is onbeschrijfelijk. Mede-poëten zullen dat wel snappen. Je pent niet alleen maar losse woorden/zinnen op een verfrommeld papier, nee het zijn gevoelens. De volgende dag begrijp je de betekenis van elk woord en/of zin. Heerlijk. Het is zoals een droom: het heelt bepaalde zaken. Je verdriet stroomt uit je lichaam via de pen naar het papier. Het is dan verzegeld. Het gedicht stop je in een map en daar laat je het. Want geef nu eerlijk toe, gedichten schrijf je voor jezelf. Iedereen die me tegenspreekt, liegt. Degenen die schrijven voor anderen, zijn commerçanten. Een gedicht is 100% persoonlijk. Niemand anders dan jij begrijpt wat je ermee wilt zeggen. Daarom dat ik nooit anderen hun gedicht lees (behalve als mij dat vriendelijk gevraagd wordt).
Liefde is het enigste waarover ik schrijf (of liever: schreef). En dan nog alleen maar de negatieve. Het verdriet, de pijn, de boosheid,... Kortom alles wat er bij komt kijken als je iemand dumpt of je gedumpt wordt. Ik mis die pijn (en het creatieve) wel. Kortom: "wie-wilt-mijn-vriendje-voor-1-dag-worden-die-me-daarna-dumpt-omdat-ik-niet-creatief-genoeg-ben?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten