Ik voel me slecht. Erg slecht. Werkloos zijn is vreselijk, voor mij althans. Ik ben het niet gewend. Na mijn perfect afgeronde studie vond ik direct een leuke job in een financiële instelling. Ik heb maar enkele sollicitaties moeten doen. Elke bank stond voor mij te springen. Nu willen bezorgde werknemers van de bank springen.....
Anderhalf jaar werken bij eenzelfde werkgever is niet zo lang, maar je bouwt er een band mee op. Twee weken geleden nam ik afscheid van mijn werkgever en mijn collega's. Het voelde vreemd. Je stapt er buiten en je kijkt nog één keer om. "dag" mompel je zachtjes in je eigen..."tot nooit meer?".
Al besef ik wel dat er ergere dingen in het leven bestaan dan eventjes zonder werk te zitten. Je gezondheid, dat is het allerbelangrijkste. Dat zeggen ze toch. Ik mag van geluk spreken dat ik nog bij 'mama hotel' logeer en geen leningen lopen heb, laat staan een gezin te onderhouden heb. Er zijn zoveel werklozen, en ik ben er gewoon 1 van. Mensen die werk hebben zijn jaloers op de werklozen. Geniet van je vrije tijd, ga op reis of ga terug studeren hoor je constant van hen. Ik begrijp het wel, maar sommige werklozen willen gewoon werken. "Willen we anders niet ruilen?", vraag ik hen. Nee, dan ineens draaien ze hun rug en verdwijnen ze als sneeuw voor de zon. De gelukzakken.
Het probleem is dat je je niet meer kunt ontspannen. Na een leuke dag kruip je 's avonds met dat vreselijk gevoel in je bed. Werkloos zijn. Waarom nog opstaan morgen? What's the point of it? Op dat moment wil je een vriend die je vasthoudt, je tranen wegkust en je vertelt dat alles goed komt. Ook al geloof je dat niet, het is een troost. Op dat moment besef je ook waarom je leeft.
Het andere probleem zijn de interimkantoren. Op sommige momenten lijkt het alsof er meer interimkantoren dan bedrijven zijn. Ze bellen je op want ze hebben de perfecte job voor je. Het enigste dat je moet doen is je verplaatsen en een "ja, dat is goed" uit je mond brabbelen. Dat is hoe het is op papier. In de praktijk is het veel ingewikkelder. Ze bellen je op, ze hebben zogezegd de perfecte job voor je. Je verplaatst je naar regio's ver van je huis terwijl er hetzeldfe interimkantoor in je eigen dorp bestaat. "ja, maar die zijn niet gespecialiseerd in financiële mensen". Zjesus. Eenmaal aangekomen op het kantoor is je perfecte job jammer genoeg niet meer in de aanbieding. "Maar we hebben wel wat anders". Dat is codetaal voor "we hebben eigenlijk nu niets, maar ooit ooit ooit vinden we wel iets dat er op lijkt". Je reist een ganse dag, voor een gesprek van een half uur en ze hebben niets. Ik word er zot van.
Het enigste voordeel is dat je veel opgebeld wordt en het lijkt dat je veel vrienden hebt. Je voelt je nooit eenzaam, zelf 's morgens vroeg niet als je nog in je bed ligt en je heerlijk vrolijk wordt wakker gebeld.
Anderhalf jaar werken bij eenzelfde werkgever is niet zo lang, maar je bouwt er een band mee op. Twee weken geleden nam ik afscheid van mijn werkgever en mijn collega's. Het voelde vreemd. Je stapt er buiten en je kijkt nog één keer om. "dag" mompel je zachtjes in je eigen..."tot nooit meer?".
Al besef ik wel dat er ergere dingen in het leven bestaan dan eventjes zonder werk te zitten. Je gezondheid, dat is het allerbelangrijkste. Dat zeggen ze toch. Ik mag van geluk spreken dat ik nog bij 'mama hotel' logeer en geen leningen lopen heb, laat staan een gezin te onderhouden heb. Er zijn zoveel werklozen, en ik ben er gewoon 1 van. Mensen die werk hebben zijn jaloers op de werklozen. Geniet van je vrije tijd, ga op reis of ga terug studeren hoor je constant van hen. Ik begrijp het wel, maar sommige werklozen willen gewoon werken. "Willen we anders niet ruilen?", vraag ik hen. Nee, dan ineens draaien ze hun rug en verdwijnen ze als sneeuw voor de zon. De gelukzakken.
Het probleem is dat je je niet meer kunt ontspannen. Na een leuke dag kruip je 's avonds met dat vreselijk gevoel in je bed. Werkloos zijn. Waarom nog opstaan morgen? What's the point of it? Op dat moment wil je een vriend die je vasthoudt, je tranen wegkust en je vertelt dat alles goed komt. Ook al geloof je dat niet, het is een troost. Op dat moment besef je ook waarom je leeft.
Het andere probleem zijn de interimkantoren. Op sommige momenten lijkt het alsof er meer interimkantoren dan bedrijven zijn. Ze bellen je op want ze hebben de perfecte job voor je. Het enigste dat je moet doen is je verplaatsen en een "ja, dat is goed" uit je mond brabbelen. Dat is hoe het is op papier. In de praktijk is het veel ingewikkelder. Ze bellen je op, ze hebben zogezegd de perfecte job voor je. Je verplaatst je naar regio's ver van je huis terwijl er hetzeldfe interimkantoor in je eigen dorp bestaat. "ja, maar die zijn niet gespecialiseerd in financiële mensen". Zjesus. Eenmaal aangekomen op het kantoor is je perfecte job jammer genoeg niet meer in de aanbieding. "Maar we hebben wel wat anders". Dat is codetaal voor "we hebben eigenlijk nu niets, maar ooit ooit ooit vinden we wel iets dat er op lijkt". Je reist een ganse dag, voor een gesprek van een half uur en ze hebben niets. Ik word er zot van.
Het enigste voordeel is dat je veel opgebeld wordt en het lijkt dat je veel vrienden hebt. Je voelt je nooit eenzaam, zelf 's morgens vroeg niet als je nog in je bed ligt en je heerlijk vrolijk wordt wakker gebeld.
3 opmerkingen:
Hmm ja aan een baan komen in de financiële sector (en dan met name banken) is verdraaid lastig op het moment. Gewoon blijven solliciteren en rondkijken. Ondertussen kun je natuurlijk wel een ander tijdelijk baantje nemen zodat je tenminste niet niks zit te doen.
@waldheri: ik weet het wel. Het is een lastige periode, maar we geven niet op. Het is een ambetante periode, maar die zal wel ooit overgaan zekers? Toch bedankt voor de steun!
Mijn ervaring met interimkantoren is gelukkig net niet zo erg als die van jou, maar toch. Komt er af en toe wel in de buurt. Zeker als het aankomt op die situaties van "we hebben wel wat anders".
Maar goed, ik hoop dat je snel werk hebt. Ik zit hier ook al veel te lang niets te doen.
Een reactie posten