Dwaas

Alleen dwaze mensen worden verliefd. Het is een teken van zwakte. Bezwijken aan de 'schoonheid' (of charme) van de andere persoon. Je kan maar beter niet verliefd worden. Het brengt een hele hoop ellende met zich mee. Al maakt verliefdheid het leven van de - in dit geval - zwakke persoon boeiender, de miserie die het met zich teweegbrengt is in de meeste gevallen veel groter. Buiten het enorme "gemis" van de andere persoon brengt het nog eens een hoop interessante vragen met zich mee. "Is de persoon geïnteresseerd in mij?", "Waarom kijkt hij naar mij? Toeval of is hij/zij echt geïnteresseerd?", "Wie is die vrouw/man die altijd bij hem/haar is. Zijn vriend(in)?", "Zou hij me opgemerkt hebben?", "Waarom gaat hij niet eten op hetzelfde moment als ik?", "Achtervolgt hij me nu, of moet hij gewoon die kant op?"

Niet alleen normale vragen spoken de ganse dag door je hoofd, ook andere vragen als: "wat als ik hem/haar nu tegenkom, moet ik dan iets zeggen?", "Wat moet ik vandaag aandoen?" Je hoofd is heel de dag in de weer. Het staat geen 5 seconden stil....en het begint 's morgens vroeg al. Zelf 's nachts wordt er je geen rust gegund. In je dromen komt de persoon constant voorbij. En dan durf je wel met haar of hem praten.... en zelfs méér dan dat!

Verliefd worden heb je, spijtig genoeg, niet zelf in de hand. Ik voel me vrij dwaas omdat ik - tegenwoordig -zo zwak ben. Zwak voor de schoonheid van hem. De intrige die ik voor hem, en alleen voor hem, heb. De obsessie, die deze keer ontzettend ver reikt. Ik noteer wanneer hij zijn pauzes neemt, observeer wanneer hij gaat eten (en met wie), weet wanneer hij in verlof is, heb zijn eindwerk al op internet gevonden, heb zijn gegevens al bemachtigt,..

Ik weet niet hoe lang ik dit "spelletje" nog kan volhouden. De onzekerheid weegt vrij zwaar. De constante vragen die ik me stel, leggen een enorme druk in mijn hoofd en bezorgen me ontzettend veel hoofdpijn. In mijn ogen is het duidelijk dat ik hem intrigerend vind, al ben ik er zeker van dat deze - onzekere jongen - mijn signalen niet opvangt. Hij ziet niet dat ik in de reflectie van het raam naar hem kijk, dat ik zijn dagindeling tot op de minuut bijhoudt, dat ik hem 'mis' als hij 's middags niet gaat eten wanneer ik ga eten, dat als ik in zijn ogen kijk dat niet "gewoon" is. Al heb ik er ergens wel vertrouwen in dat ik bepaalde "signalen" van zijns kant heb opgemerkt. Het is niet altijd duidelijk om ze te herkennen of ze te aanvaarden. Zekerheid heb je nooit en zeker niet als je zelf verlegen bent (ja, ik heb het over mij). Achter elke zekerheid hangt onzekerheid achter.

Ik heb nood aan rust. Maar dan mis ik jou weer. En dan begin ik weer te denken en begint de hoofdpijn weer. En dan heb ik weer rust nodig. Miljaar, domme trut dat ik ben. Mij laten verleiden zoals Eva die in de verboden vrucht beet. Had ik maar meer karakter gehad en het stukje appel uitgespuwt! Nu moet ik door de zure appel heen bijten.

Verliefdheid, het bezorgt alleen maar miserie!