Soms zou ik willen verdwijnen van deze planeet. Of dat mijn geest uit mijn lichaam vliegt. Dat enkel mijn lichaam nog verder beweegt. Niemand zou het verschil merken. want uiteindelijk zijn we allemaal machines. Automatische piloten. Kijk maar eens om je heen. Mensen behouden het dagelijkse ritme. Zelfde uur opstaan, zelfde partner, zelfde route die ze nemen, dezelfde zitplaats in de trein, op hetzelfde uur eten, hetzelfde werk uitvoeren, op vaste momenten pauzes inlassen,... Het leven is één en al opeenvolging van dezelfde korte handelingen. Vanaf we geboren worden. Naar school gaan, vriend(in) zoeken, trouwen, huis kopen, kinderen opvoeden,... om uiteindelijk tot het doel te komen: sterven. Verdrinken.
Het maakt me bang. Ik wil dit leven niet. Niet het leven dat iedereen heeft. Het maakt me droevig. Maar we moeten dit leven volgen. We hebben niet veel keus. Ik kan heus rebelleren. Niet gaan werken. Werkloos zijn. Profiteren van de staat. Van het leven. Want welke zot gaat nu werken voor een bedrijf tegen een mager loon terwijl het bedrijf miljoenen euro's verdient? Inderdaad. We zouden zelf een zaak uit de grond kunnen stampen. Maar wie hardt genoeg stampt, stampt de aarde onder zijn voeten weg. We zouden wel eens hard tegen de grond kunnen smakken.
En toch blijf ik, net als 1.000.000 anderen mensen, meegaan in de stroming. Ik wil wel stoppen, maar ik ben te laf. Het bootje lichtjes laten ondergaan zodat het water het meeneemt naar een rustige plas water. Ik kan ook uit het bootje springen, maar de stroming zou veel te hevig zijn. Ik zou geen controle meer hebben over de richting die ik zou willen uitgaan. Nee, controle, dat heb ik veel te graag.
En toch zit ik graag in mijn bootje. Rustig rondkijken wat er rondom jou gebeurt. Miljarden bootjes rondom jou. En toch is er maar 1 dat mijn aandacht trekt.
Soms zou ik willen verdwijnen van deze planeet. Verdwijnen van mijn bootje. Van op een afstand toekijken hoe mijn boot gestolen en verkocht zou worden. Hoe nietig ik eigenlijk wel ben tussen al die miljarden andere bootjes. Hoe zielig het leven wel niet is.
Soms zou ik wil zinken.
Enkel maar om gered te kunnen worden.
Door jou.
Het maakt me bang. Ik wil dit leven niet. Niet het leven dat iedereen heeft. Het maakt me droevig. Maar we moeten dit leven volgen. We hebben niet veel keus. Ik kan heus rebelleren. Niet gaan werken. Werkloos zijn. Profiteren van de staat. Van het leven. Want welke zot gaat nu werken voor een bedrijf tegen een mager loon terwijl het bedrijf miljoenen euro's verdient? Inderdaad. We zouden zelf een zaak uit de grond kunnen stampen. Maar wie hardt genoeg stampt, stampt de aarde onder zijn voeten weg. We zouden wel eens hard tegen de grond kunnen smakken.
En toch blijf ik, net als 1.000.000 anderen mensen, meegaan in de stroming. Ik wil wel stoppen, maar ik ben te laf. Het bootje lichtjes laten ondergaan zodat het water het meeneemt naar een rustige plas water. Ik kan ook uit het bootje springen, maar de stroming zou veel te hevig zijn. Ik zou geen controle meer hebben over de richting die ik zou willen uitgaan. Nee, controle, dat heb ik veel te graag.
En toch zit ik graag in mijn bootje. Rustig rondkijken wat er rondom jou gebeurt. Miljarden bootjes rondom jou. En toch is er maar 1 dat mijn aandacht trekt.
Soms zou ik willen verdwijnen van deze planeet. Verdwijnen van mijn bootje. Van op een afstand toekijken hoe mijn boot gestolen en verkocht zou worden. Hoe nietig ik eigenlijk wel ben tussen al die miljarden andere bootjes. Hoe zielig het leven wel niet is.
Soms zou ik wil zinken.
Enkel maar om gered te kunnen worden.
Door jou.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten