Beu.

Ik ben het beu. Mijn leven. Mijn werk. De mensen die op mijn trein zitten en ervoor zorgen dat ik minder plaats heb. De onzekerheid. De knappe jongen op mijn werk die een week niet is komen werken. De drang naar chocolade terwijl je 2 kg wilt afvallen. De vrouwen die er altijd perfect uitzien. De dagelijkse overvloed aan nieuwe cd's. De talloze bloggers waardoor de mijne in de massa opgaat. De mensen die denken dat ik een "bitch" ben alhoewel ze mij niet eens kennen. De irritante schreeuwende kinderen in mijn bus. De vertragingen van mijn trein. De hype rond facebook. De irritante fotografen met hun mega telelenzen die denken dat ze méér zijn dan de artiest zelf. De uiteindelijk slechte foto's van diezelfde fotografen. Het vooropgestelde idee dat je Iron Maiden moet kennen om een "metalfan" te zijn. De metalfans die 666 cd's in hun kast hebben staan en beweren dat ze die allemaal even goed kennen. Het feit dat we enkel leven om uiteindelijk toch dood te gaan en dat we ons ondertussen "nuttig" moeten bezig houden. Mijn minderwaardigheidscomplex. Mijn slechte ogen. De treincontroleur die mij op de meest onverwachte momenten uit mijn concentratie haalt. De films die meer aandacht krijgen dan de problemen in de wereld. De mensen die continu z(kl)agen over de opwarming van de aarde. De mensen die me negeren. Mijn mama, omdat ze mij op deze mislukte wereld heeft gezet. De pers omdat ze ons niet meer de keus laten om zelf dingen te ontdekken. De lange treinritten naar mijn werk. De mensen die hierop commentaar hebben en zeggen dat ik werk dichter bij huis moet zoeken. Photoshop omdat het de echte wereld afscheidt van de pefecte wereld. Mijn hersenkronkels. Mijn herinneringen. De koppels die vlak voor je ogen elkaar zitten af te likken. Mijn wekker als ik net heerlijk aan het dromen ben. Het feit dat iemand "tijd" heeft uitgevonden. Mijn onzekerheid. Het voorgestelde idee dat je alleen niet gelukkig kunt zijn.

Ik ben het allemaal beu.
Voor 1 dag wel te verstaan.