Het gesprek

Na lang nadenken heb ik dan uiteindelijk beslist om eens op bezoek te gaan bij een psycholoog. De dag van mijn gesprek was ik ontzettend zenuwachtig. Op het werk maakte ik de ene fout na de andere. Mijn collega’s keken mij vreemd aan. “Alles ok?”, vroegen ze mij meermaals die dag. “Ja hoor. Ik heb straks een date”, stamelde ik. Dat het een date was waar ik direct plat op een bank zou gaan liggen, zei ik er niet bij. “Ah ok. Tof!”, giechelde ze. Toen ik uiteindelijk voor de deur stond, twijfelde ik. Nog voor ik terug kon vertrekken ging de deur open. “Alimonia?” vroeg hij met een duidelijke toon. En nog voor ik het goed besefte lag ik op de bank.

Na een klein uur was één van de problemen al duidelijk geworden voor hem. Ik lijdt aan een laag zelfbeeld. Een heel laag zelfbeeld. Ik kreeg welgeteld 5 minuten (dat werd netjes getimed met een hyper moderne keukenwekker) om mij te omschrijven. Fysieke kenmerken. De volgende weken zullen we ons meer gaan toeleggen op het geestlijke aspect.

Nog voor ik helemaal uitgesproken was, kreeg ik blad en pen voorgeschoteld. “Hier”, zei de psycholoog. “Leef je maar eens uit en laat mij eens zien hoe je uzelf ziet”. Na nog geen 5 minuten was mijn tekening klaar. “Zo”, zei ik hem trots. “Dit ben ik”. Ik schoof het papier met gestrekte armen voor mij uit.

“Zo zo zo”, mormelde hij terwijl zijn hand zijn baard begon te strelen. “Zie jij je werkelijk zo?” vroeg hij mij. “Ja”, zei ik op een geïrtiteerde stem. “Is er een probleeem misschien?”. “Nee nee” ging hij verder. Je hebt blijkbaar geen positief beeld van jezelf. Ik begon te lachen. “Waarom lach je nou?” vroeg hij verbaasd. “Moet je daarvoor een psycholoog zijn” lachte ik. Aan zijn gezicht zag ik direct dat hij verbaasd was. Hij zei niet veel meer.

We gingen verder en overliepen mijn tekening. Samen analyseerden we mijn “zwakke punten”.

Na welgeteld één uur mocht ik de kamer verlaten.

Ik was 50 EUR lichter en nog geen stap verder.