Af en toe ga ik shoppen. Mijn mama overhaalt me elke keer om naar iets exclusievere zaken te gaan. Kleerwinkels waar de parking volstaat met BMW's, Mercedessen en Porsches. Het is iets wat ik niet graag doe, maar waar ik elke keer met open ogen in trap. Dat overkwam me ook vandaag. Ik liet me rustig wakker worden door de zonnestralen op mijn gezicht. Of dat was toch het plan. Om 9.00 werd mijn droom verstoord door een enorme bons op mijn deur, gevolgd door de woorden: "vandaag gaan we shoppen! Maak je klaar". Hoewel ik liever de ganse dag in mijn pyjama had rondgelopen, maakte ik mij dan toch klaar. Ik was nu toch al wakker.
Toen we eenmaal in de winkel aankwamen en ik de andere mensen zag, begreep ik weer waarom ik nooit mee wil gaan. Het lijkt alsof ik van een andere wereld kom. Het lijkt wel alsof iedereen doorheeft dat ik er niet bij pas. Het lijkt wel alsof er boven mijn hoofd een lichtje hangt alsof ik een soort indringer ben.
Ik voel me nooit op mijn gemak in dat soort winkels. Overal zie je vrouwen op hoge hakken waar ze amper op kunnen blijven rechtstaan. Zinnen als "dat past ideaal bij pumps en als je dat combineert met een blazer dan is de outfit echt af. Oh probeer anders deze ceintuur erop"
worden rond je hoofd geslingerd. "Het zal wel", denk ik dan terwijl ik hen voorbijloop. Om één of andere reden voelen al die vrouwen zich beter dan de rest. Hun hoofd bevat meer plamuur dan een gans huis en hun hersenen hopen ze te vinden in hun super grote handtassen. Jammer genoeg voor hen is dat meestal niet te vinden. En hoewel ze zich "beter" voelen, zijn ze dat niet. In de ganse winkel heb ik niemand gezien die mooier is als mij. Nuja, mooier. Ik val niet op in mijn gewone simpele broek van de Zara en mijn mooie effe grijze trui. Ik val niet op. Ik ben net behangpapier.
Na 5 minuten had ik de ganse winkel doorzocht. "Niets" zei ik met een geacteerd teleurgesteld gezicht. "Niets?" vroeg mijn moeder opnieuw. "Nee ik vind niets" zei ik trots. Na een uur liepen we nog altijd in de winkel rond. Deze keer niet voor mij, maar voor mijn moeder. Haar smaak was wel in deze winkel te vinden. Ik zette me rustig in een zetel en bladerde wat rond in de modeblaadjes. Ondertussen analyseerde ik met mijn ander oog de ganse winkel. De verkoopsters, de barbiepoppen, de mannen die de sjakos (en het geld) vasthielden. Geen enkele beweging gebeurde ontsnapte aan mijn oog. Elke woord dat werd gezegd, heb ik opgevangen. Ik ken ondertussen de trukken van de verkoopsters. "Dat staat u beeldig, mevrouw". "Dat is echt zeer mooi" en "die zit als gegoten, vind u ook niet?" hoor je om de 5 minuten. Maar dan elke keer bij iemand anders.
Ja iedereen staat met van die dure kledij. Zolang je maar betaalt. De verkoopster zijn dan blij met hun procentje, de man is blij dat hij naar eindelijk naar huis kan voor zijn welverdiend pintje en de barbiepoppen voelen zich gelukkig dat ze de volgende keer weer de show kunnen stelen op het feestje.
Maar vandaag verveelde ik mij en ging ik op zoek naar kledij dat ik "om te lachen" paste. Vandaag viel mijn oog op een zeer sexy fel groen kleedje. Het stond me beeldig moet ik zeggen. Mijn broek had ik netjes aangehouden want ik had geen zin om mijn super sexy benen te showen. Ook dat had de slimme verkoopster opgemerkt. Volgens haar moest ik dat kleedje met een legging combineren. Serieus? Dacht die verkoopster nu echt dat ik dat niet wist? Dat ik nu compleet niets van mode kende? Dacht ze nu echt dat ze dat jurkje aan mij ging verkopen?
Nee nee. laat maar. Dat jurkje is ideaal voor barbiepoppen zonder hersenen die zich beter vinden dan iedereen maar die toch maar jaloers naar mij zaten te kijken. Ik het het kleedje netjes zelf (!) terug gehangen in de rek. "Laat de de aandacht maar gaan naar die vrouwen", dacht ik bij mezelf. Ze verdienen het. Laat de aandacht van de mannen maar naar hun gaan. Of althans naar hun kledij.
Ik neem wel vrede met de aandacht die ik krijg van jullie op mijn blog !
Toen we eenmaal in de winkel aankwamen en ik de andere mensen zag, begreep ik weer waarom ik nooit mee wil gaan. Het lijkt alsof ik van een andere wereld kom. Het lijkt wel alsof iedereen doorheeft dat ik er niet bij pas. Het lijkt wel alsof er boven mijn hoofd een lichtje hangt alsof ik een soort indringer ben.
Ik voel me nooit op mijn gemak in dat soort winkels. Overal zie je vrouwen op hoge hakken waar ze amper op kunnen blijven rechtstaan. Zinnen als "dat past ideaal bij pumps en als je dat combineert met een blazer dan is de outfit echt af. Oh probeer anders deze ceintuur erop"
worden rond je hoofd geslingerd. "Het zal wel", denk ik dan terwijl ik hen voorbijloop. Om één of andere reden voelen al die vrouwen zich beter dan de rest. Hun hoofd bevat meer plamuur dan een gans huis en hun hersenen hopen ze te vinden in hun super grote handtassen. Jammer genoeg voor hen is dat meestal niet te vinden. En hoewel ze zich "beter" voelen, zijn ze dat niet. In de ganse winkel heb ik niemand gezien die mooier is als mij. Nuja, mooier. Ik val niet op in mijn gewone simpele broek van de Zara en mijn mooie effe grijze trui. Ik val niet op. Ik ben net behangpapier.
Na 5 minuten had ik de ganse winkel doorzocht. "Niets" zei ik met een geacteerd teleurgesteld gezicht. "Niets?" vroeg mijn moeder opnieuw. "Nee ik vind niets" zei ik trots. Na een uur liepen we nog altijd in de winkel rond. Deze keer niet voor mij, maar voor mijn moeder. Haar smaak was wel in deze winkel te vinden. Ik zette me rustig in een zetel en bladerde wat rond in de modeblaadjes. Ondertussen analyseerde ik met mijn ander oog de ganse winkel. De verkoopsters, de barbiepoppen, de mannen die de sjakos (en het geld) vasthielden. Geen enkele beweging gebeurde ontsnapte aan mijn oog. Elke woord dat werd gezegd, heb ik opgevangen. Ik ken ondertussen de trukken van de verkoopsters. "Dat staat u beeldig, mevrouw". "Dat is echt zeer mooi" en "die zit als gegoten, vind u ook niet?" hoor je om de 5 minuten. Maar dan elke keer bij iemand anders.
Ja iedereen staat met van die dure kledij. Zolang je maar betaalt. De verkoopster zijn dan blij met hun procentje, de man is blij dat hij naar eindelijk naar huis kan voor zijn welverdiend pintje en de barbiepoppen voelen zich gelukkig dat ze de volgende keer weer de show kunnen stelen op het feestje.
Maar vandaag verveelde ik mij en ging ik op zoek naar kledij dat ik "om te lachen" paste. Vandaag viel mijn oog op een zeer sexy fel groen kleedje. Het stond me beeldig moet ik zeggen. Mijn broek had ik netjes aangehouden want ik had geen zin om mijn super sexy benen te showen. Ook dat had de slimme verkoopster opgemerkt. Volgens haar moest ik dat kleedje met een legging combineren. Serieus? Dacht die verkoopster nu echt dat ik dat niet wist? Dat ik nu compleet niets van mode kende? Dacht ze nu echt dat ze dat jurkje aan mij ging verkopen?
Nee nee. laat maar. Dat jurkje is ideaal voor barbiepoppen zonder hersenen die zich beter vinden dan iedereen maar die toch maar jaloers naar mij zaten te kijken. Ik het het kleedje netjes zelf (!) terug gehangen in de rek. "Laat de de aandacht maar gaan naar die vrouwen", dacht ik bij mezelf. Ze verdienen het. Laat de aandacht van de mannen maar naar hun gaan. Of althans naar hun kledij.
Ik neem wel vrede met de aandacht die ik krijg van jullie op mijn blog !
2 opmerkingen:
Alimonia,
Deze foto is uit dezelfde periode als deze op je post " zelfportret" denk ik.
Zou het kunnen dat hij reeds van voor of rond je twintig lentes is?
Maar de inhoud van je verhaal is hedendaags, ja, ik herken dat wel!
't is voor ons mannen ook niet gemakkelijk, eens een broek, vest, hemd enz te kopen zonder dat er een janet aan je lijf staat te friemmelen om het plooitje eruit of meschien wel erin te krijgen...ik zou ze ook tegen het plafond kunnen meppen...maar ja, vriendelijk en beleefd blijven is de boodschap.
Eens een broek of vest kunnen kopen bij een normaal persoon zit er niet in zeg, in die handelsbranche, daarom dat ik graag eens in een "doe het zelf" zaak rondwandel! ;-)
grtjs,
Daniel
ps: knappe foto en knap fotomodel ;-)
Neen. Die foto bij zelfportret is erg recent. Deze foto is van - dacht ik - 2008.
Die mannen hebben geluk vind ik. Je neemt een hemd - komaan alles is hetzelfde enkel de kleurtjes wijzigen wat - een broek en het is in de "sjakos". En meestal heb je van die knappe verkoopstertjes rondom je hangen.
Tsss!
Een reactie posten