Droom

Midden in de nacht vroeg hij aan mij "Wat is je droom, Alimonia?". Even werd het stil. Mijn hersenen kregen even geen zuurstof meer. Ik had een black out. En zoals de meeste black outs, duren die niet lang. "Awel, wat is je droom", vroeg hij nog een tweede keer. "Ik wil doodgaan", brabbelde ik. "Daar kan je deze nacht voor zorgen", zei hij. Ik knikte. Zweeg en begreep hem. Als ik het leven zo haatte, dan had ik al lang zelfmoord gepleegd. Maar ik ben te laf. En daarom ben ik niet veels beter dan elke levende persoon rondom mij. "Geef me nu eens een echt antwoord", probeerde hij nog een keer. "Ik wil gelukkig zijn", zei ik dan maar. Dat was een goed antwoord, maar niet wat ik eigenlijk wou zeggen.

Als ik mijn ogen sluit en mijn gedachten de vrije loop laat gaan, dan wil ik iets anders met mijn leven doen. Ik zou graag detective worden. Niet om mensen op overspel te betrappen, maar om te zien of mensen effectief wel werken. Ik zou "zogezegd" als nieuwe werknemer in dienst treden om de ploeg te versterken, maar in werkelijkheid zou ik elke collega in het oog houden. Ik zou alles noteren. Hoe lang ze pauzes nemen, hoeveel keer (en hoe lang!) op een dag ze persoonlijke telefoontjes plegen op kosten van het bedrijf, hoe lang (en met wie) ze persoonlijke gesprekken voeren, hoe lang ze middagpauze nemen, wanneer ze in- en uitpunten en controleren of dit wel effectief klopt,... Aan de informatica-dienst zou ik dan weer opvragen hoe lang ze op het internet surfen op een dag.

Ik zou alles controleren en ze zouden niets in de gaten hebben. En nog voor ze het goed beseffen dat ik ervoor gezorgd heb dat ze ontslagen zijn (of toch tenminste een serieuze sanctie gekregen hebben), ben ik al lang met de noorderzon vertrokken.

Wat denkt u?

Zou u mij aanwerven als detective?