Ik heb nooit van fysica gehouden. Te veel formules. Mijn hoofd had geen plaats voor deze formules en dus spiekte ik keer op keer. Ik stak al mijn formules in mijn rekenmachine. Maar onderschat nooit leerkrachten! Ze zijn niet zo dom als ze eruit zien. En zo begon het "reset-uw-rekenmachine-voor-het-examen-en-laat-ons-dat-zien" fenomeen in voege te treden. "Geen probleem", dacht ik bij mezelf. We kregen netjes zoals het hoort kladpapier waar ik alle formules vanaf mijn rekenmachine op overschreef. Op het moment dat alles op het kladpapier stond, delete ik als een braaf en onschuldig meisje mijn rekenmachine. Op die manier was ik altijd geslaagd.
Onlangs hoorde ik buspassagiers praten over één of andere geluksformule. Mijn haren gingen recht overeind staan. Maar wegens een technisch probleem met mijn ipod was ik verplicht naar het gesprek te luisteren. De gesprekspartners wouden een formule uitvinden die ons geluk zou kunnen berekenen. "Maar de parameters zijn voor iedereen toch verschillend?", merkte eentje van hen pienter op. "Ja, de ene hecht meer belang aan zijn werk, de andere aan familie, vriendschap en/of geld". Is het dan mogelijk om een algemene geluksformule uit te vinden die voor iedereen zou gelden?
Volgens de 2 personen zouden bedrijven best wat tijd en geld moeten steken om voor elke werknemer de ideale formule te vinden. Zo kunnen ze aan de formule sleutelen om de werknemer optimaal gelukkig te maken. En een gelukkige werknemer is betere productiviteit (of dacht u nu echt dat bedrijven om hun werknemers geven?). Toen ik bijna op mijn eindbestemming was aangekomen, wou ik me omdraaien en zeggen; "en hebben jullie een oplossing gevonden voor mensen die hun eigen voorliegen dat ze gelukkig zijn?". Ik had graag hun reactie gezien. Maar ik was te laf. Ik stapte , met mijn aktetas, van de bus om 19.30 op weg naar mijn trein. Om 21.00 was ik thuis van een dag hard werken.
Dat maakt mij gelukkig. Daar heb ik geen formule voor nodig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten