Lopen

Twee jaar geleden kwam er een nieuwe hobby in mijn leven: lopen. Hoewel er 100 andere - en interessantere - sporten bestaan, koos ik toch voor lopen. Er is geen enkele andere hobby die zo saai is als lopen. Je verbindt punt A met punt B en hoopt de afstand in een zo snel mogelijke periode af te leggen. Hoe je dit doet, is niet belangrijk. Aankomen is het belangrijkste. Er is uiteindelijk geen doel. Het is ook een eenzame sport want er zijn geen medekandidaten (buiten enkele dikkerdjes die eerder snelwandelen dan lopen, maar die kunnen we niet echt concurrenten noemen, toch?) Zelfs voetbal is boeiender. Daar is tenminste een doel: een punt maken in de goal van je tegenstander. Maar soit. Toch bleef ik lopen. Tot het moment dat ik van de trap viel. "Hey, waarom zwaait die jongen op mij?" dacht ik en ik lag 1 seconde later op de grond. Voet verstuikt. Maanden heb ik er last van gehad. Lopen was uit den boze. Tot ik weer eens viel (van de trap en deze keer was er niemand om de schuld op te steken). De pijn was 10 keer erger, maar op één of andere miraculeuze manier was het leggen van een watercompres de oplossing. De pijn was na 1 dag weg en ik kon mijn hobby weer uitoefenen. Sinds enkele weken loop ik weer. Lopen mag dan wel tot de saaiste sporten bevinden, ik voel me er best prettig bij. Lopen is trouwens ook het enige dat mijn hoofd kan laten stoppen met denken (samen met vliegeren - maar er is niet altijd wind). Tegenwoordig is dat nodig want mijn hoofd staat op exploderen. Als ik loop, denk ik aan niets buiten het feit dat ik van punt A naar punt B moet in een zo snel mogelijk tempo.

Maar ik loop niet alleen fysiek, ook mentaal loop ik. Weg bedoel ik dan. Weglopen. Van dingen waar je schrik van hebt. Verliefdheid bijvoorbeeld. Liever weglopen van een muur dan er over te moeten klimmen. Want de sport muurklimmen beoefen ik niet.
Lopen zei ik toch. Dat kan ik. Ik win zelfs altijd.

"Run away
I will remember you
Run away
I will remember 'til I die"

Stratovarius - Run away