Klasreünie

Ik haat klasreünies, maar mijn enorme nieuwsgierigheid bracht daar deze keer verandering in. Ik trok mijn stoutste schoenen aan en ging naar de reünie. De ontmoetingsplaats was gelegen in een duf, oud en donkere zaal. Het was nog vroeg, maar er waren al enkelen aanwezigen. Van ver waren het schimmen. Aan de deuropening stond een vrouw. Ze viel niet op tussen de massa. "Alimonia?" zei ze zachtjes. "Ben jij dat?". "ja", zei ik met trots. "ik ben het, hoor. Dat stille asociale lelijke meisje met lang zwart haar, een bril, sarcastische droge humor dat door niemand werd geapprecieerd." Ze moest even slikken en in haar ogen kon ik enkel een enorme droefheid waarnemen. "owh" zei ze. "Ben jij Eva?", vroeg ik aarzelend, "Het populairste meisje van de klas? Het meisje dat iedereen kon krijgen? Of laat ik zeggen: dat elke jongen gaf wat hij wou?" Ik was niet zeker dat ze het was, ze zag er anders uit, enkel haar stem was nog hetzelfde gebleven. De vreugde die er vroeger in te vinden was, was nu ver zoek. "ja" knikte ze. Ik keek in haar ogen. Ze zag er oud uit. De vele zonnebankbeurten hadden van haar een verrimelde mormel gemaakt. De mislukte botox-uitvoering viel enorm op. "Hoe gaat het?" vroeg ik haar. "niet zo goed" zei ze bedroefd. Toen begon ze tegen mij te praten. Dat voelde vreemd aan. We hadden vroeger nochtans nooit een woord uitgewisseld. Zij was mooi en populair. Ik was lelijk en niet populair. Ze vertelde over haar mislukte modellencarrière. Hoe mannen van haar hadden geprofiteerd. Hoe deze haar de hemel op aarde beloofde, maar achter met het geld van haar foto's gingen lopen. Hoe ze haar lichaam verkocht aan fotografen, die beloofden haar in magazines te zetten maar uiteindelijk toch niet deden wegens "plaatsgebrek". In haar ogen kon je het verdriet lezen. Het enigste dat nog kon bewegen, want de rest van haar gezicht was versteend. Haar eerste huwelijk was een regelrechte ramp. Haar man was nooit thuis en wanneer hij dat wel was, betrapte ze hem met haar beste vriendin. Vriendinnen had ze nooit gehad. Dat wist ze niet, tot ze ging scheiden. Niemand had tijd voor haar. Zo'n eenzaamheid had ze nooit gekend. Ze wist niet hoe ze er mee moest omgaan. "Jij bent de eerst waar ik in jaren mee praat". Ik had medelijden met haar. "Maar hoe gaat het met jou, Alimonia?" vroeg ze uit beleefdheid. "zeer goed" zei ik trots. "Nieuw werk - zeer tof- en leuke vrienden. Meer moet je toch niet hebben?". Ik zag jaloezie in haar ogen. Ooit had ze het allemaal, maar ze was het kwijt. De vreugde van het leven. Vrienden, geld, liefde. Ze had het allemaal. Ooit. "Ik vond je vroeger mooi, maar ik wist niet dat je zo mooi kon zijn" zei ze nog voor ik vertrok. "Dank je" zei ik en met een goed gevoel ging ik richting huis. Ik keek niet meer om. Ze behoorden tot het verleden.

Deze week las ik haar overlijdensbericht in de krant. Zelfmoord.

*fictief verhaal