Spellenclub

Het moet ongeveer een paar maand geleden zijn dat ik op een openstratendag aangesproken werd door een niet onaardig knappe jongeman. "Heb je zin om wat spelletjes met mij te spelen?" vroeg hij mij. Nog ik voor ik mijn stoute gedachten de vrije loop kon laten gaan, haalde hij een paar gezelschapspellen boven. "Of had je wat anders gedacht?" knipoogde hij naar mij. Helemaal rood aangeslagen, probeerde ik er de humor van in te zien. "Hoeveel keer zou hij die mop al wel niet hebben toegepast?"vroeg ik mij stilletjes af.

Ondertussen haalde hij verschillende speldozen boven en begon er uitleg over te geven. Met het ene oog en oor probeerde ik naar zijn uitleg te luisteren. Met de overige lichaamsdelen analyseerde ik hem. "Wat een knappe kerel" was het enigste wat er toen op die moment in mijn hoofd afspeelde. Dat ik ooit gebeten zou zijn door gezelschapspellen, leek me op dat moment onmogelijk.

Een paar minuten later en een flyer rijker, nam ik afscheid van hem. "Tot volgende week" riep hij nog naar mij terwijl hij nog eens knipoogde. Met een lichte glimlach op mijn gezicht zei ik "misschien".

Ondertussen zijn we een paar maanden later en ben ik een trouwe bezoeker van de plaatselijk spellenclub. Ik amuseer er mij elke keer opnieuw. Dat 80% van de leden mannen zijn, heeft er natuurlijk ook mee te maken. Het lijkt er ook op dat ik meer en meer aanvaard word ik de spellenclub. Zo werd ik vorige week nog uitgenodigd op een exclusieve spellenavond bij één van de leden zijn thuis. We hebben gelachen, veel gespeeld en voornamelijk veel verloren.

Want dat hoort erbij.

Ik laat mij dan ook expres verliezen. Want ze zeggen toch altijd: geen geluk in het spel is geluk in de liefde.

En laat dat nu voor één keer aub is waar zijn !