Ik ben nooit goed geweest in het bespreken van problemen. En dus gebruik ik fictieve verhalen of raadsels om iets duidelijk te maken. En dat doe ik al geruime tijd.
Zo herinner ik mij nog zeer goed het verhaal van de jager en de visser dat ik ooit aan mijn toenmalig lief vertelde. We waren al een geruime tijd samen tot mijn oog viel op een andere jongen. Een bezette jongen wiens vriendin verdacht veel op mij trok. Ze keek boos/droevig, had lang haar, droeg in 90% van de gevallen zwarte kledij en luisterde toevallig ook naar metal. Haar vriend was het tegenovergestelde van mijn lief. Iets wat toen mijn aandacht trok.
Ik had nochtans niet te klagen over mijn toenmalige vriend. Hij was lief, attent, leuk, braaf én rustig. En laat dat laatste nu net iets zijn wat mij soms tegenstak. Ik was een energievolle meid die soms haar energie de vrije loop moest laten. Maar hij was rustig en in plaats van mij te kalmeren, werd ik daar nog hysterischer van. Om hem dat subtiel duidelijk te maken, verzon ik het verhaal over de visser en de jager. Hij was de visser. De andere jongen de jager. Ik was de vrouw die door het bos wandelde en de 2 mannen tegen kwam.
Op een gegeven moment begon mijn verhaal van de jager en de visser zijn eigen leven te leiden. Ik begon zodanig op te gaan in mijn verhaal dat ik de realiteit compleet uit het oog verloor. Ik jaagde mezelf op terwijl het verhaal compleet ‘verzonnen’ was. Tegenwoordig heb ik dat ook met mijn blog. Ik vergeet dat het personage “Alimonia”, maar een personage is. Het is een personage dat weliswaar enorm hard op mij trekt, maar ik ben het niet volledig. De laatste weken ben ik dit uit het oog aan het verliezen. Ik voel me meer en meer Alimonia en dat beangstigt mij. Waar is de lijn tussen mezelf en Alimonia? Is er nota bene wel een verschil? Ben ik zo overtuigend dat ik mijn eigen personaliteit aan het verliezen ben aan een fictief iemand?
Soit. Ik heb nooit geweten of hij mijn verhaal van de jager en de visser ooit begrepen heeft, maar het was mijn enige manier om mijn frustraties naar hem toe uit te leggen. Achteraf gezien heb ik hier wel spijt van gehad. Waarom heb ik hem toch niet gewoon de waarheid verteld? Waarom moest ik zo nodig alles ingewikkeld maken? Ik kan het mij nog jaren afvragen, maar ik ben op een punt gekomen dat ik er vrede mee heb kunnen nemen. Ik ben zo en dat zal nooit veranderen. Ik vertel de dingen aan de hand van raadsels en verhaaltjes. Zelfs als ik mij slecht voel zal ik dat doen aan de hand van poëtische woorden. Zo stuurde ik onlangs nog volgende woorden naar een vriend van mij: “Wat is er heerlijker dan verse tranen ‘s morgensvroeg? Niets toch. Bij deze heb ik er in overvloed”.
Soms wou ik dat ik gewoon wat duidelijker kon zijn. Eenvoudiger. Simpeler. Maar als alles al duidelijk is, waar zit het plezier dan nog in?
Of weet u soms graag al op voorhand welke cadeaus u zal krijgen?
Ik dacht het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten