Het was een treinrit zoals een andere, maar toch zal ik ze niet gauw meer vergeten. En dat allemaal dankzij één jongen. Rond 18.34 besloot ik, samen met nog 100 andere passagiers, een trein naar huis te nemen. Al vrij snel viel mijn oog op een jongen. Hij had namelijk een vreemde vorm van zijn hoofd. Ik probeerde subtiel hem te analyseren via het raam. Ik wou immers niet te fel de aandacht trekken. Met mijn één oog gesloten en het andere open keek ik vol bewondering naar hem. Ik lachte een beetje. Stiekem.
Want ikzelf heb al jaren een probleem met mijn “dik” hoofd. Maar deze jongen had een ‘misvormd’ hoofd. Hij leek een beetje op een alien. Op één of andere manier moet hij mij in de gaten hebben gekregen. Telkens ik naar hem keek, keek hij naar mij. Zijn ogen glinsterden elke keer een beetje meer. Ik begon mij ongemakkelijk en nerveus te gedragen wat hem op één of andere reden hoop heeft moeten doen geven. “Miljaar” dacht ik bij mezelf. Straks denkt hij nog dat ik geïnteresseerd in hem ben. Nog voor ik het goed en wel besefte stond hij ineens voor mij. “Hallo”, zei hij op een rustige manier. “Alles goed?”. “Euhm ja hoor” antwoordde ik. “Is er een reden waarom u zo naar mij zit te staren?” vroeg hij mij. “Euhm”, zei ik terwijl ik waarschijnlijk rood aansloeg. “Ik kijk gewoon wat rond”, verzon ik. Er moet een ontzettend groot zwart kruis op mijn voorhoofd gestaan hebben want hij begon ineens heel hard te lachen.”Juist ja”, zei hij.
“Mag ik je mijn nummer geven?” vroeg hij. “Euhm, liever niet” zei ik zachtjes. “Het zit zo. Ik ben namelijk verliefd op iemand. Nuja. Niet echt verliefd, maar we zien elkaar geregeld. En als dat nog niet complex genoeg is ben ik al 2 jaar “echt” verliefd op iemand anders, maar daar durf ik nog niet eens naar kijken. Weet je wel.”. “Nee dus”, zei ik kort. “Ik zal je veel leed besparen. Geloof me maar”, zei ik. Hij knikte en bedankte mij.
“Geen probleem” zei hij. Ik was toch niet geïnteresseerd in u hoor. Sinds kort volg ik een cursus zelfvertrouwen en we hadden de opdracht gekregen om aan 10 mensen je telefoonnummer te geven. En aangezien u naar mij zat te staren, dacht ik….
Ik knikte gegeneerd en kon nog maar de helft verstaan wat hij zei.
“Geen probleem” zei ik hem nog terwijl zijn schaduw in het niets verdween.
Sinds vandaag kijk ik nooit nog naar mensen met een vreemd of dik hoofd. Belooft u hetzelfde te doen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten