Het is moeilijk om over mijn lippen te krijgen, maar ik mis hem wel. Ondertussen is het al weer enkele weken geleden dat ik hem nog zag. De laatste keer had ik al mijn moed bijeen gesprokkeld om te vragen wanneer we elkaar nog eens zouden zien. Hij reageerde tegen al mijn verwachtingen in enthousiast en we zochten samen een datum uit. Door onvoorziene omstandigheden moesten we onze afspraak uitstellen. Ik was boos, teleurgesteld, maar vooral opgelucht. “Het is een excuus van hem” begonnen ze in mijn hoofd te fluisteren.
Ik zocht geen raad bij vriendinnen, vertelde er niemand iets over en liet hem voornamelijk niet merken dat ik hem miste. Innerlijk had ik verdriet, maar ik ben een harde en dus liet ik niemand hier iets van zien. En waarom zou ik in godsnaam iets laten merken als ik toch geen gevoelens voor hem heb?
En dus passeerden de weken tot ik ineens bericht van hem kreeg. Wanneer we elkaar nog eens zouden zien. “Zeg maar een datum”, stuurde ik hem terug. Tot op heden is het stil langs zijn kant. Heel erg vind ik dat niet. “Zie je wel dat hij je niet leuk vindt?” probeert een stem mij te vertellen. Misschien. Misschien ook niet. Waarom zou hij zelf voorstellen om mij te willen zien om het eigenlijk toch niet te willen?
Zo werkt het brain van een man niet.
Zo denken alleen vrouwen.
En dus is er nog hoop.
Al is maar een heel klein beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten