Aandacht

Om één of andere (nog steeds onverklaarbaar nota bene) reden kreeg ik vandaag ontzettend veel aandacht. Een man in de trein voor mij heeft me heel de rit (en die duurde een dik uur) naar mij zitten kijken. Grote ogen had hij, alsof hij één of andere verschijning had gezien. Een trouwring, dat had hij ook. Na deze treinrit werd ik in het station nagekeken door een paar jonge gasten. En ze bleven kijken, gapen en wijzen naar mij.

Ik krijg wel geregeld (gezonde) aandacht de laatste tijd, maar deze keer begon ik me serieus zorgen te maken. Was mijn make up grandioos uitgelopen? Kleefde er een papier op mijn voorhoofd? Was het één april of liep ik er gewoon compleet idioot bij?

Het antwoord zal ik waarschijnlijk nooit weten. Aan wat zou het kunnen liggen? Het lentegevoel (nee ik had geen rokje of decolleté aan) dat bij de mannen begint te kriebelen? De crisis die in de huisgezinnen toeslaat? Ligt het aan mijn nieuwe (minder opvallende) bril? Mijn nieuwe eyeliner van 0.99 euro (die ik trouwens niet op had)? Stonden de sterren en planeten ideaal? Straal ik omdat ik niet verliefd ben? Viel de aandacht enkel maar op omdat ik deze keer niet opging in het oplossen van mijn sumbrero?

Ik zal het waarschijnlijk nooit weten, maar bedankt voor de aandacht.

Maar ik wil aandacht van jou.
De (zeer) knappe jongen in het witte hemd.
Rawr!