Ik ben nieuw. Dé nieuwe op het werk. Ze hebben mij al eens gezien, maar mijn naam, Alimonia, kennen ze nog net niet. Toch deinzen ze niet terug om al belangrijke vragen op mij af te vuren. "Welke muziek luister je?", "heb je een vriendje?", "waar woon je?" zijn de laatste weken al de revue gepasseerd De laatste 2 vragen zijn het simpelst. De eerste is het ingewikkeldst. Het is een onbewust gevaarlijke vraag dat ik jullie zal proberen uit te leggen....
Toen ik nog jong was en braaf naar school ging, liep ik er als een half mislukte "gothic" bij. 99% van mijn garderobe was zwart. Mensen merkten niet eens op dat ik effectief van kledij veranderde. Mijn donker lang haar viel sluik langs mijn vrij "witte" huid. (ik geef het toe, ik was geen zonneklopper en eigenlijk steek ik de schuld op het spel "unreal tournament" waar ik toen verslaafd aan was). Ik rebelleerde op mijn manier. Mijn schoolkaften stonden vol metal symbolen en groepsnamen. Als kind choqueer je nu eenmaal graag anderen.
Maar ik werd groter en mijn warderobe werd 'chique zwart'. Om van het gezaag "draag je enkel zwart?" af te zijn, kocht ik mij een paar kleurrijke bloesjes. Paars en rood wel te verstaan. De kleuren die het dichtst bij zwart aanleunden. Toen ik uiteindelijk in een bankkantoor belandde, begon ik eindelijk het genot van "mantelpakjes" in te zien. In die periode zit ik nog steeds. Ik zie er dus vrij "normaal" uit. De mensen verwachten dan ook een "normaal" antwoord op de vraag "welke muziek luister je?". Alright. Ik geef ze dat dan ook. Algemene normale muziek
Op sollicitaties gaan ze er niet verder op in. De meeste oppervlakkige mensen ook niet. Maar er zijn altijd van die mensen die alles willen weten. "oh, zoals?". Vrij snel geef ik hen antwoord. Groepen zoals Rhapsody, Blind Guardian, Ayreon, Savatage, Kamelot,... Kortom: Metal.
Het gezicht van je tegenstander verandert vrij snel. Alsof je net een duivels woord hebt uitgesproken. Alsof je net een oeroude spreuk hebt verbroken. Een paar seconden beleef je een stilte. "metal?" vragen ze zich nog eens af... Ik neem hun hand vast, zet ze op een stoel en zwaai wat met mijn aktetas zodat ze naar verse lucht kunnen happen. "En u ziet er zo braaf uit!". So? Ik ben ook braaf. En ik luister metal.
Ik probeer de mensen altijd zo snel mogelijk op hun gemak te stellen. "in metalmuziek heb je verschillende genres: death, black, power, trash, symphonic,...", maar meestal ben je 80% van je publiek al verloren en knikken ze enkel nog "jajajajaja, het zal wel. volgende keer blijf ik uit uw buurt, heks".
Ach.
Zal U de volgende keer 2 keer nadenken voor u die onbewust gevaarlijke vraag stelt?
Toen ik nog jong was en braaf naar school ging, liep ik er als een half mislukte "gothic" bij. 99% van mijn garderobe was zwart. Mensen merkten niet eens op dat ik effectief van kledij veranderde. Mijn donker lang haar viel sluik langs mijn vrij "witte" huid. (ik geef het toe, ik was geen zonneklopper en eigenlijk steek ik de schuld op het spel "unreal tournament" waar ik toen verslaafd aan was). Ik rebelleerde op mijn manier. Mijn schoolkaften stonden vol metal symbolen en groepsnamen. Als kind choqueer je nu eenmaal graag anderen.
Maar ik werd groter en mijn warderobe werd 'chique zwart'. Om van het gezaag "draag je enkel zwart?" af te zijn, kocht ik mij een paar kleurrijke bloesjes. Paars en rood wel te verstaan. De kleuren die het dichtst bij zwart aanleunden. Toen ik uiteindelijk in een bankkantoor belandde, begon ik eindelijk het genot van "mantelpakjes" in te zien. In die periode zit ik nog steeds. Ik zie er dus vrij "normaal" uit. De mensen verwachten dan ook een "normaal" antwoord op de vraag "welke muziek luister je?". Alright. Ik geef ze dat dan ook. Algemene normale muziek
Op sollicitaties gaan ze er niet verder op in. De meeste oppervlakkige mensen ook niet. Maar er zijn altijd van die mensen die alles willen weten. "oh, zoals?". Vrij snel geef ik hen antwoord. Groepen zoals Rhapsody, Blind Guardian, Ayreon, Savatage, Kamelot,... Kortom: Metal.
Het gezicht van je tegenstander verandert vrij snel. Alsof je net een duivels woord hebt uitgesproken. Alsof je net een oeroude spreuk hebt verbroken. Een paar seconden beleef je een stilte. "metal?" vragen ze zich nog eens af... Ik neem hun hand vast, zet ze op een stoel en zwaai wat met mijn aktetas zodat ze naar verse lucht kunnen happen. "En u ziet er zo braaf uit!". So? Ik ben ook braaf. En ik luister metal.
Ik probeer de mensen altijd zo snel mogelijk op hun gemak te stellen. "in metalmuziek heb je verschillende genres: death, black, power, trash, symphonic,...", maar meestal ben je 80% van je publiek al verloren en knikken ze enkel nog "jajajajaja, het zal wel. volgende keer blijf ik uit uw buurt, heks".
Ach.
Zal U de volgende keer 2 keer nadenken voor u die onbewust gevaarlijke vraag stelt?
2 opmerkingen:
Hihi, herkenning! Ook al zit ik nog niet in het mantel-pakjes-stadium (en ik hoop met mijn 18 jaren dat het nog een tijdje duurt :P).
Een soortgelijke vraag (doch misschien iets persoonlijker en dus gevaarlijker!) die mensen bij mij in de filosofielessen wel eens stellen, is welk geloof je hebt. Het makkelijkst (en het meest geaccepteerd) is de dooddoener "Oh, ik geloof niet in God". Einde gesprek. De blikken die je krijgt van je Goede Medemensen als je zegt dat je "Nee, geen christen" bent, maar een "paganist". "Een watte?" "Een heiden." "Oh."
Priceless.
@Jubelientje: dank voor je reactie! Die mantelpakjes, dat komt nog wel. Het is erg leuk om aan te doen. Je voelt je direct een stap hoger op de carrièreladder staan :) [en dat is ook al iets].
De vraag over geloof stellen ze me eigenlijk nooit, maar ik kan me de reacties alvast voorstellen :)
Een reactie posten