Vol goede moed stond ik deze morgend op. Ik voelde me goed. Zeer goed zelfs. Vandaag kon ik de hele wereld aan. Met heel veel enthousiasme zocht ik mijn meest sexy jurk uit de kast. Met mijn haar netjes opgestoken, mijn naaldhakken aan beide voeten en mijn gothic jas voelde ik mij superieur. Vol overgave begaf ik mij naar mijn bushalte. Nog voor ik de deur achter mij had dichtgedaan voelde ik de blikken op mij gericht zijn. "Yes yes", dacht ik bij mezelf. Het was me gelukt. Vandaag wou ik opvallen en dat deed ik. In de positieve zin wel te verstaan.
Ook in de trein konden de mannen hun ogen niet van mij afhouden. Ik moet toegeven ik zag er om op te eten uit. "Mag ik dat artikel lezen?" vroeg een verbaasde man terwijl hij wees naar mijn krant. "Euhm, doet u maar" zei ik hem.
Mijn zelfvertrouwen steeg boven alles en iedereen uit. Ik voelde mij super. Niemand was mooier dan mij. Niemand was slimmer. En toen moest het weer lukken. Ik vergat even dat een normale mens met zijn beide voeten op de grond moest blijven om geen ongelukken te veroorzaken. En dus viel ik. Midden in een overvol treinstation viel ik. Mijn beide benen vlogen omhoog. Met mijn handen kon ik nog net vermijden dat mijn hoofd tegen de kasseien vloog. In mijn ooghoeken zag ik een paar mannen gniffelen. Ze vonden het blijkbaar grappig dat ik op de grond lag. Uiteindelijk was het een vrouw die kwam vragen of alles ok was. Ik moet nog in mijn superieur-roes gezeten hebben en stond direct terug op. "Ja hoor", riep ik haar toe. Met opgeheven hoofd liep ik verder. Alsof er niets gebeurd was.
Een aantal minuten later veranderde het superieur-gevoel in een vreselijk dom gevoel. Ik voelde me onnozel. Ik durfde mezelf niet voorstellen hoe ik daar een paar minuten eerder op de grond lag met mijn benen wijd open. Met een bang hart kroop ik op de bus. Eenmaal aangekomen op het werk kon ik de schade opmeten. Netkousen kapot en een geschaafde knie. En dan vergeet ik nog de buikpijn en barstende hoofdpijn.
Om de miserie niet te verergeren besloot ik die dag geen water te drinken. Kwestie van het toiletbezoek uit te stellen tot ik veilig thuis was. Een toiletbezoek zou de schade aan mijn netkousen immers kunnen vergroten. Ik heb veel in mijn handtas zitten, maar geen nagellak om het ritsen tegen te gaan. En dus moest ik noodgedwongen een ganse dag achter mijn bureau blijven zitten. Enkel het broodnodige - eten - kon door de beugel.
Om zo snel mogelijk uit mijn lijden verlost te zijn, besloot ik op tijd naar huis te gaan. In de verte zag ik mijn bus afgekomen. Opgelucht stapte ik op de bus. Ik droomde al dat ik thuis zat. Na 5' rijden merkte ik op dat we nog steeds geen meter verder waren. Busproblemen. De buschauffeer verzocht ons vriendelijk de bus te verlaten en onze plan te trekken.
Sexy jurk of niet, ik moest net als alle andere passagiers wachten op de volgende bus. Mijn trein had niet gewacht op mij.
En zo kwam ik uren later als gepland thuis aan. Met kapotte netkousen en een onderweg-verloren superieur gevoel.
Morgen ga ik weer netjes in broek en hemd werken. Onopvallend zijn. Dat is zoveel keer veiliger.
Ook in de trein konden de mannen hun ogen niet van mij afhouden. Ik moet toegeven ik zag er om op te eten uit. "Mag ik dat artikel lezen?" vroeg een verbaasde man terwijl hij wees naar mijn krant. "Euhm, doet u maar" zei ik hem.
Mijn zelfvertrouwen steeg boven alles en iedereen uit. Ik voelde mij super. Niemand was mooier dan mij. Niemand was slimmer. En toen moest het weer lukken. Ik vergat even dat een normale mens met zijn beide voeten op de grond moest blijven om geen ongelukken te veroorzaken. En dus viel ik. Midden in een overvol treinstation viel ik. Mijn beide benen vlogen omhoog. Met mijn handen kon ik nog net vermijden dat mijn hoofd tegen de kasseien vloog. In mijn ooghoeken zag ik een paar mannen gniffelen. Ze vonden het blijkbaar grappig dat ik op de grond lag. Uiteindelijk was het een vrouw die kwam vragen of alles ok was. Ik moet nog in mijn superieur-roes gezeten hebben en stond direct terug op. "Ja hoor", riep ik haar toe. Met opgeheven hoofd liep ik verder. Alsof er niets gebeurd was.
Een aantal minuten later veranderde het superieur-gevoel in een vreselijk dom gevoel. Ik voelde me onnozel. Ik durfde mezelf niet voorstellen hoe ik daar een paar minuten eerder op de grond lag met mijn benen wijd open. Met een bang hart kroop ik op de bus. Eenmaal aangekomen op het werk kon ik de schade opmeten. Netkousen kapot en een geschaafde knie. En dan vergeet ik nog de buikpijn en barstende hoofdpijn.
Om de miserie niet te verergeren besloot ik die dag geen water te drinken. Kwestie van het toiletbezoek uit te stellen tot ik veilig thuis was. Een toiletbezoek zou de schade aan mijn netkousen immers kunnen vergroten. Ik heb veel in mijn handtas zitten, maar geen nagellak om het ritsen tegen te gaan. En dus moest ik noodgedwongen een ganse dag achter mijn bureau blijven zitten. Enkel het broodnodige - eten - kon door de beugel.
Om zo snel mogelijk uit mijn lijden verlost te zijn, besloot ik op tijd naar huis te gaan. In de verte zag ik mijn bus afgekomen. Opgelucht stapte ik op de bus. Ik droomde al dat ik thuis zat. Na 5' rijden merkte ik op dat we nog steeds geen meter verder waren. Busproblemen. De buschauffeer verzocht ons vriendelijk de bus te verlaten en onze plan te trekken.
Sexy jurk of niet, ik moest net als alle andere passagiers wachten op de volgende bus. Mijn trein had niet gewacht op mij.
En zo kwam ik uren later als gepland thuis aan. Met kapotte netkousen en een onderweg-verloren superieur gevoel.
Morgen ga ik weer netjes in broek en hemd werken. Onopvallend zijn. Dat is zoveel keer veiliger.
3 opmerkingen:
Alimonia,
Als ik dat hier allemaal lees zit ik aan mijn pc te gniffelen , juist zoals die mannen op het perron!!! Kan me het best voorstellen...dat moet nogal een sinema geweest zijn!!!
Maar wat ik niet begrijp is dat je gans de dag met die trapladderkousen blijft aanlopen? Met je lange GOTHIC jas aan ( tot op je enkels) ziet niemand toch die kousen! Je wou toch opvallen die dag! Dus kon je hem gerust aanhouden achter je bureau zittend, dat zou pas stof en aandacht doen opwaaien.
Meer dan een minirokje, opgestoken haar en hoge naaldhakken ze...zo een jas zou ze echt doen dromen hebben wat er onder zat...die gasten daar op je bureau! Moet je eens proberen ;-) Maar ja,
"hoogmoed komt voor de val" nietwaar beste schrijfster! Nog een geluk dat ge uw cello niet bij had of die had meschien ook een ladder tussen de snaren...ach ja! bijna vergeten vragen, en is je gothic jas ongeschonden uit de strijd gekomen? Want dat vind ik belangrijker dan je knieschijven hoor, daar groeit wel vers vel over...geen nood ;-) ha ha
grtjs,
Daniel
@Daniël: Ik wou mijn gothic-jas niet verkreukelen :) Zo'n jassen zijn niet goedkoop ;) En na mijn val wou ik hem die miserie besparen ;)
Alimonia,
Je gothic-jas niet verkreukelen! je gothic-jas de miserie besparen!
Ja zeg, dat is pas liefde voor je ideeën, je manier van zijn!
Je bent wel echt een gothicsche denker.
Moet kunnen, mooi zo!!!
aja hé, als je iets doet, doe het dan echt goed. ;-) daniel
Een reactie posten