Elk jaar laat ik me vangen. De vervloekte lentejaarmarkten. Om één of andere reden ga ik er altijd naar toe hoewel ik me er steeds aan alles erger. De ideale plaats voor de sadistische Alimonia. Ten eerste haat ik de drukte. De massa. De hoop mensen die allemaal, zoals in hun kleutertijd, een treintje vormen en achter elkaar aan slenteren. Het tempo ligt nog trager dan een slak die sprint. Ik erger me ook steevast aan kinderwagens, rolstoelen, de oudjes met hun wandelstokken en alles wat de weg maar kan versperren en het tempo met 20% doet dalen. Vervolgens erger ik me aan het feit dat er geen fuck te zien is. Er staan kraampjes, uiteraard, maar wat verkopen die? Sokken die je zelfs met een schaar niet stuk krijgt, fluo gele onderbroeken zodat als je 's avonds uit je huis moet door brand je zeker niet omver wordt gereden (en dat maar voor € 3 en € 5 voor 2!), wafels die je zelfs bij een algemene hongersnood niet zou opeten, valse t-shirts van Iron Maiden, oeroude cd's met humpa-muziek voor maar € 15!, de super glue die zelfs de lippen van de meest babbelzieke persoon aan elkaar lijmt,... Tenslotte haat ik het feit dat ik elk jaar me opnieuw laat verleiden om te gaan en 's avonds weer tot de conclusie kom dat ik geen fuck gezien of gedaan heb. Buiten het feit dat ik iedereen gekeurd heb. Maar dat doe ik zowieso al.
Gelukkig was het stralend weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten