Het is te laat. De mail is zo net vertrokken met de vraag wanneer we elkaar nog eens zouden kunnen zien. Zo, geheel onverwachts stuurde ik hem die mail. Het was waarschijnlijk een zwak moment dat me overmeesterde. Geen idee. Maar het is nu toch te laat. De mail is vertrokken en het zit momenteel in zijn mailbox te wachten.
Ik ben opgelucht. Hoe hard ik probeerde om te vechten tegen mijn gedachten, het is mijn hart dat nu eventjes triomfeert. Ik ben fier. Fier op mezelf*
Ineens voel ik mij een pak lichter. De hoofdpijn, maagpijn en vermoeidheid zijn ineens verdwenen. Ik voel me terug normaal. Zelfs een beetje opgewonden.
Maar de mail is weg. Ik kan er niets meer aan doen. De spijt die ik waarschijnlijk zal hebben als ik terug nuchter ben, zal te laat zijn.
Maar het maakt niet uit. Ik ben blij. Nu. En niets dan het heden telt. Aan het verleden kan je toch niets meer wijzigen en de toekomst is onzeker.
Ik voel me goed. En zelfs het antwoord van hem kan daar niets aan wijzigen.
*en op Wouter!
2 opmerkingen:
Alimonia,
Misere begint al...van het ene zwakke moment naar het andere...
Verzet uw zinnen en speel cello, maak kunst, doe wat je wil, maar blijf van de e-mailsverzendtoets weg met je wijzend vingertje ! ;-)
daniel
@Daniël: Ik ga zeker cello spelen. Ik heb bijna examen....En dit weekend ga ik naar de BIFFF. Lekker griezelen (meer info volgt) om daarna zelf mijn nachtmerries te creëren!
Een reactie posten