Schoonheid

Ik hield niet van mijn lichaam. Toen niet en nu nog steeds niet. Ik weet nog hoe ik in de zomer mijn lichaam wegstak onder een grote zomerjas. Mijn dik gat. Mijn dikke billen. Lekker onder die zomerjas die zogezegd diende als eventuele regenjas. Maar het regende bijna nooit in de zomer. En dus werd ik maar als "vreemde vogel" beschouwd.

Ik werd niet echt aanvaard. Maar eerlijk gezegd wou ik dat ook niet. Ik kon me nergens mee identificeren. Wat ze dachten kon me gestolen worden. Ik leefde in mijn wereld waar het zoveel beter was. Hun uitgangsleven leek me niet erg hoogstaand. Naast "ik was zat en ik weet er niets meer van hihihi" kwam er geen enkel verstandig woord uit. Soms probeerde ik wel met hen een gesprek aan te knopen, maar we kwamen nooit echt erg ver.

Ik was jaloers. Verbitterd. Op die knappe meisjes in mijn klas. Turnen was het vak dat ik het meeste haatte. Bij het omkleden zag ik al die mooie meiden in hun sexy lingerie. Stefania was er zo ééntje. Een italiaanse furie. Nooit verlegen en altijd perfect gekleed. Ze was mooi gebruind en had geen sprietje vet. Ik had het allemaal gezien. Ik had namelijk tijd genoeg om rond te kijken. Ik kleedde mij zo snel mogelijk om. Ik dacht dat ik daar ook punten voor kreeg. Mijn kousen trok ik zo hoog mogelijk op om mijn witte beentjes te verdoezelen. Turnen met de jongens was een hel. Al die blikken die naar Stefania gingen. Ik begrijp het wel. Haar paarse bh scheen altijd door in dat wit t-shirt. Zeker als de zon 's morgens vroeg al scheen.

De jaren verstreken en nog steeds voelde ik mij niet lekker in mijn vel. Pas in het zesde middelbaar begon ik die jas achterwege te laten. Tot ik die onnozele commentaar hoorde weerklinken vanuit het raam: "dik gat!". Ik had net mijn nieuwe broek aan. Ik zou ze nooit nog hebben aangedaan. Wat ik toen niet wist was dat er een nog dikkere klasgenoot achter me liep. "Zou die opmerking over haar gegaan zijn?"; vraag ik me nu nog steeds af.

En ook al vertelden mijn toenmalige vriendjes dat ik best mooi was. Ik kon dat niet geloven. Ik geloofde ze gewoonweg niet. Ik zag overal enkel maar Stefania's rondlopen. Knap. Slank. En niet op hun mondje gevallen. Ik was lelijk, dik én verlegen.

En daarom hield ik van de winter. Mijn dik, lelijk en wit lichaam kon ik dan verstoppen onder een dikke winterjas. Maar de winter duurde nooit lang en voor je het wist was er de lente en de zomer. In temperaturen van 25°C is het praktisch bijna onmogelijk om nog met een jas rond te lopen terwijl je echt als "zottin" beschouwd wil worden. Nee dus. En dus liet ik mijn jas opnieuw achterwege.

Het was alsof er letterlijk iets van me afviel. Ik voelde me bevrijd. De complimenten die ik kreeg deden me onbewust deugd. Maar ik kon er nog steeds niet mee overweg. Ik lachte en draaide verlegen mijn hoofd om. Het getuut van de auto's hield niet op. Nog steeds niet. Van ver moet ik er blijkbaar niet slecht uitzien. Toen ik op een gegeven moment "gewoon" naar een jongen aan het staren was en zijn vriendin boos naar me kwam toegelopen met het dreigement mij "in mekaar te kloppen als ik nog lang zou blijven staren" begon er in mijn hoofd een stemmetje te klinken. Misschien ben ik dan toch niet zo lelijk als ik denk?

De jaren verstreken en mijn zelfvertrouwen ging met ups en downs. Maar het bleef altijd schommelen onder de grens die het eigenlijk zou moeten zijn. Nog steeds krijg ik complimenten naar mijn hoofd geslingerd. Nog steeds gapen mannen naar mij. Wuiven ze naar mij of tuten ze in het ergste geval. Erg vind ik dat niet. Het streelt mijn ego ergens wel. Ik lach er dan mee. "Idioten" denk ik dan. Ik ben een lelijk monster. Zien jullie dat dan nu niet?

En nu, de laatste dagen ben ik bewust naar mijn lichaam aan het kijken. Ik vind het best een mooi lichaam. Hier en daar zijn er dingen waar ik niet mee akkoord ga, maar in het algemeen heb ik best een sexy lichaam. Ja. Ik heb een sexy lichaam. Al verstop ik het graag nog. Ik zit momenteel in een "up"-moment.

Maar voor hoe lang nog?