Gesluierde vrouwen

Elke dag opnieuw stappen ze op mijn bus. De gesluierde vrouwen met aan elk hand een kind. Ze zijn mooi. De vrouwen. Bloedmooi. Ik weet niet of ze dat eigenlijk beseffen. Maar ze zijn stuk voor stuk ideale examplaren voor een Miss verkiezeing. Hun kinderen kijken zorgeloos rond. Met hun bruine kijkers proberen ze mijn ziel te lezen. Ik lach. Ze lachen terug. Opeens voel ik mij de vreemdeling. Maar elke dag opnieuw zitten ze in mijn bus. Ze praten allemaal met elkaar in een taal die hen samenhoudt. Ze glimlachen. Ze stralen. Ze zien er gelukkig uit. Vaak observeer ik hen. Hoe ze zich gedragen. Hoe ze lachen. Hoe ze elke keer opnieuw te laat komen aan de bushalte maar er toch op een mysterieuze wijze in slagen om toch in de bus te zitten. Het is één grote familie. Een vrouw die met haar buggy de bus opwilt, wordt direct door een jonge gast geholpen. Ze bedankt de jongen. De jongen knikt. Hij blaast niet. Hij stelt zich geen vragen. “Het hoort zo”, hoor ik hem denken. Daar zit ik dan. Als Belg. Moederziel alleen in de bus. Met mijn ipod in mijn oren.

Als ik morgen ook een sluier zou dragen, zou ik er dan ook bijhoren?