Hij kan het nog steeds. Zelfs na één jaar kan hij - mijn sexy collega - mij nog steeds knikkende knieën bezorgen. Ook al zie ik hem minder, ik denk nog steeds evenveel aan hem. Hij is mijn levende obsessie. Nog steeds check ik alle dagen (zelfs meermaals) of hij op het werk aanwezig is. Ik voel me opgelucht als hij er is. Ook de dame die ik verdenk zijn vriendin te zijn, controleer ik meerder keren op een dag als ze er is. Soms zijn ze samen in verlof. Dan breekt mijn hart. Al weet ik diep in mezelf wel dat ze geen koppel zijn.
Maar hij kan het nog steeds. Mijn hart sneller doen laten slaan. Mijn obsessie te blijven voeden. En hoewel niemand het begrijpt, ben ik niet verliefd. Neen. Dit is iets anders. Hij is trouwens ook niet verliefd op mij. Ik denk zelfs dat hij mij een beetje 'haat'. Maar dat is wederzijds. Ik haat hem ook een beetje. Omdat hij mijn hersenen onnodig laat werken. Omdat hij mij zot maakt. Omdat hij mij irriteert. En omdat hij mijn vriendje niet wilt worden.
Hij is een fulltime obsessie. Hij intrigeert mij, maar langs de andere kant stoot hij mij ook af. Ik wil hem niet aanraken. Ik wil hem niet zoenen. Ik wil hem eerlijk gezegd niet als vriendje en ik hoef hem zeker niet beter leren kennen. Maar waarom blijft hij mij dan zo intrigeren?
Waarom blijf ik zo geobsedeerd door hem? Waarom? Waarom zelfs nog na 1 jaar?
1 opmerking:
Alimonia,
Vele,vele, bijna alle mensen zijn content in hun relatie tot op een zekere hoogte, juist omdat ze niet kunnen krijgen (en het ook weten) wat ze willen... Daardoor ontstaan die dwangvoorstellen voor die iemand anders. Bij de ene wat erger dan bij de andere. Inderdaad je bent niet verliefd, en waarom zou je...Maar wat ik wel sneu vind , dat je dat nu al op zo een jonge leeftijd al moet beleven!
Begrijp je wel zeg, waarom normaal doen als je een beetje kan afwijken zonder je hoofd echt te stoten aan de onvolkomenheden van het leven. AJA zeg! maar die knieen die trillen zou ik toch een raar zicht vinden ze... ;-)
Daniël
Een reactie posten