Ik zie haar weer. De droevige vrouw in de hoek van de kamer. Ik ken haar, maar ik wil geen contact meer met haar. Ze is de weerspiegeling van hoe ik mij voel. Droevig. Voor de buitenwereld probeer ik deze vrouw te verbergen. Niet enkel voor de buitenwereld, maar ook voor mezelf. Ik ben bang voor haar.
Elke keer opnieuw als ik met haar wil communiceren lijkt de afstand tussen ons groter dan ik ze oorspronkelijk in gedachten had. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voor ik bij haar kan geraken. En elke keer dat ik denk dat ik daar bijna ben, is er weer die muur die ik eerst niet had opgemerkt.
De tocht is eindeloos en zwaar. Het is mij voorlopig nog niet gelukt om bij haar te geraken. Mijn energie blijkt elke keer minder te zijn dat de kracht die ik voel om tot deze dame te geraken.
En nu zie ik haar weer. De huilende vrouw. Moederziel alleen in haar hoekje. En nu zeg ik foert. Foert, want al die andere keren kon ze het ook redden zonder mij.
1 opmerking:
Alimonia,
Foert: is een mooi woord!!!
Gebruik ik bijna dagelijks en dat helpt je te overwinnen!!!
Raar maar waar.
Grtjs, Daniel
Een reactie posten