Ik herinner mij de dag nog alsof hij gisteren was. Mijn eerste serieuze sollicitatie. Het was op een bankkantoor waar ik uiteindelijk 6 maanden zou verblijven. Meneer Freddy en de kantoordirecteur zaten al ongeduldig op mij te wachten. Meneer Freddy was een belangrijke man. Hij was de baas van al de kantoordirecteurs te samen. Het was een hele eer om mét Freddy in een kamer te zitten. Maar dat had ik op dat moment nog niet door. Meneer Freddy was klein van gestalte, kort haar en zeer indringende ogen. De meneer naast hem zag er dankzij zijn bril veel strenger uit.
Ik was zenuwachtig hoewel ik mij heel goed had voorbereid. Met mijn toenmalige aktetas stapte ik stijf, maar trots het gebouw binnen. "Ik kom voor de sollicitatie" stamelde ik aan het loket. "Oh, ga dan maar door!" riep de vriendelijke dame achter het raam. Ze stak haar duim op en ik voelde me meer dan welkom in het kantoor.
Ik zat ongeduldig te wachten tot meneer Freddy en de kantoordirecteur tijd voor mij hadden. Om mezelf te kalmeren, waren mijn ogen al op zoek gegaan naar schilderijen (je weet nooit dat ze daar een vraag over stellen!), maar ik vond er helaas geen enkele. De minuten duurden eindeloos, maar uiteindelijk kwam meneer Freddy mij dan toch halen.
Ik was nog steeds nerveus, maar Freddy probeerde mij te kalmeren. Hij sloeg er niet in, maar ik gaf achteraf toch een vrij kalme indruk. Nog voor ik goed en wel zat, werden de vragen afgevuurd. Ik kreeg een bedrukkende gevoel. Hoewel ik net van school kwam en goed opgeleid diende te zijn, kwam ik toch voor verrassingen te staan. De vragen waren helemaal niet standaard en ik moest gewoon mijn plan trekken. Maar dat kon ik.
Na een uur lieten de haaien mij los. Ik ging met een vreemd gevoel het kantoor buiten. De vrouw aan de balie zwaaide nog vriendelijk naar mij. Ze had in mij een tijdelijke collega gezien. Maar ik wou zo snel mogelijk naar huis. Ik was emotioneel moe. Ze hadden het uiterste uit mij proberen te halen. Eenmaal thuisgekomen belde meneer Freddy mij al op. "Je mag dinsdag beginnen". We waren die dag vrijdag.
De maanden die volgden beleefde ik een super tijd in het kantoor. De vrouw achter het loket werd een vriendin waar ik nu na 3 jaar nog steeds contact mee heb! Ze herinnert zich de dag van mijn sollicitatie ook nog als gisteren. Ik kwam met een ontzettend rood hoofd naar buiten! Ze had medelijden met mij. Meneer Freddy had het mij blijkbaar niet gemakkelijk gemaakt. De kantoordirecteur bleek achteraf toch niet zo streng te zijn als hij er uit zag.
Uiteindelijk zat mijn vervanging in het kantoor er bijna op. Zoals elke werknemer wou ik ook tonen dat ik in het bezit van "initiatief nemen" zat en belde meneer Freddy op. Ik had alles voorbereid. Mijn tekstje was uitgeschreven en ik ging het netjes aflezen. De kans dat ik het antwoordapparaat van meneer Freddy zou te horen krijgen was 99%. En toen nam meneer Freddy toch niet op zeker! Mijn nervositeitspeil sloeg een ongekende hoogte in. En zonder dat ik wist zei ik: "hallo meneer....Freddy". Ik hoorde hem lachen op de achtergrond (of andere mensen want meneer Freddy was op een feest). Pas na het telefoontje begreep ik wat ik gezegd had: "meneer Freddy!". Mijn lieve collega kon er goed mee lachen. Ik toen niet.
Meneer Freddy was heel vriendelijk. Hij zorgde ervoor dat ik in andere kantoren terecht kon. Maar daar was mijn plaats niet. Ik zocht ander werk en nam afscheid van meneer Freddy.
Soms kom ik hem nog tegen, meneer Freddy. En elke keer is hij zeer vriendelijk tegen mij. Het lijkt wel alsof ik de eerste was die tegen hem menselijk had gedaan en hem had aangesproken met zijn voornaam.
En dus vanaf toen zeg ik altijd en overal: "dag meneer Freddy".
Ik was zenuwachtig hoewel ik mij heel goed had voorbereid. Met mijn toenmalige aktetas stapte ik stijf, maar trots het gebouw binnen. "Ik kom voor de sollicitatie" stamelde ik aan het loket. "Oh, ga dan maar door!" riep de vriendelijke dame achter het raam. Ze stak haar duim op en ik voelde me meer dan welkom in het kantoor.
Ik zat ongeduldig te wachten tot meneer Freddy en de kantoordirecteur tijd voor mij hadden. Om mezelf te kalmeren, waren mijn ogen al op zoek gegaan naar schilderijen (je weet nooit dat ze daar een vraag over stellen!), maar ik vond er helaas geen enkele. De minuten duurden eindeloos, maar uiteindelijk kwam meneer Freddy mij dan toch halen.
Ik was nog steeds nerveus, maar Freddy probeerde mij te kalmeren. Hij sloeg er niet in, maar ik gaf achteraf toch een vrij kalme indruk. Nog voor ik goed en wel zat, werden de vragen afgevuurd. Ik kreeg een bedrukkende gevoel. Hoewel ik net van school kwam en goed opgeleid diende te zijn, kwam ik toch voor verrassingen te staan. De vragen waren helemaal niet standaard en ik moest gewoon mijn plan trekken. Maar dat kon ik.
Na een uur lieten de haaien mij los. Ik ging met een vreemd gevoel het kantoor buiten. De vrouw aan de balie zwaaide nog vriendelijk naar mij. Ze had in mij een tijdelijke collega gezien. Maar ik wou zo snel mogelijk naar huis. Ik was emotioneel moe. Ze hadden het uiterste uit mij proberen te halen. Eenmaal thuisgekomen belde meneer Freddy mij al op. "Je mag dinsdag beginnen". We waren die dag vrijdag.
De maanden die volgden beleefde ik een super tijd in het kantoor. De vrouw achter het loket werd een vriendin waar ik nu na 3 jaar nog steeds contact mee heb! Ze herinnert zich de dag van mijn sollicitatie ook nog als gisteren. Ik kwam met een ontzettend rood hoofd naar buiten! Ze had medelijden met mij. Meneer Freddy had het mij blijkbaar niet gemakkelijk gemaakt. De kantoordirecteur bleek achteraf toch niet zo streng te zijn als hij er uit zag.
Uiteindelijk zat mijn vervanging in het kantoor er bijna op. Zoals elke werknemer wou ik ook tonen dat ik in het bezit van "initiatief nemen" zat en belde meneer Freddy op. Ik had alles voorbereid. Mijn tekstje was uitgeschreven en ik ging het netjes aflezen. De kans dat ik het antwoordapparaat van meneer Freddy zou te horen krijgen was 99%. En toen nam meneer Freddy toch niet op zeker! Mijn nervositeitspeil sloeg een ongekende hoogte in. En zonder dat ik wist zei ik: "hallo meneer....Freddy". Ik hoorde hem lachen op de achtergrond (of andere mensen want meneer Freddy was op een feest). Pas na het telefoontje begreep ik wat ik gezegd had: "meneer Freddy!". Mijn lieve collega kon er goed mee lachen. Ik toen niet.
Meneer Freddy was heel vriendelijk. Hij zorgde ervoor dat ik in andere kantoren terecht kon. Maar daar was mijn plaats niet. Ik zocht ander werk en nam afscheid van meneer Freddy.
Soms kom ik hem nog tegen, meneer Freddy. En elke keer is hij zeer vriendelijk tegen mij. Het lijkt wel alsof ik de eerste was die tegen hem menselijk had gedaan en hem had aangesproken met zijn voornaam.
En dus vanaf toen zeg ik altijd en overal: "dag meneer Freddy".
2 opmerkingen:
Alimonia,
Ik heb zowat het zelfde voor gehad , 20 jaar terug!
Ik heb altijd mijn bazen bij hun voornaam genoemd, gewoon, ze spreken me toch ook aan met mijn voornaam!
En meneer of mevrouw moet er zelfs niet bij, ze zeggen zij ook niet meneer Daniel.
Alé, zie je al mevrouw Alimonia te noemen en jij dan als volgt : dag meneer daniel, ik vond je reactie op mijn blodpost heel leuk of helemaal niet leuk...of zoiets in die zin! We zijn toch geen hollanders zeg!
En iedereen op het vroegere werk, en nu op mijn huidige werk is men dat nu zo gewoon!
Nog een fijne avond mevrouw Alimonia!
de groeten, meneer Daniel
@meneer daniël: het klinkt niet slecht eh, mevrouw Alimonia. En als ik ooit bazin ben dan moet iedereen mij aanspreken met mevrouw. En liefst nog buigen!
Een reactie posten