Het was weer even geleden maar vandaag had ik weer een vergadering. "Meeting" is een iets deftiger woord. Ik was ondertussen vergeten waarom ik deze meetings verafschuw. Om de één of andere reden doen ze me denken aan de groepswerken die ik nog op de hogeschool had. Het niveau van de groepsleden van toen, lag vandaag even hoog als de mensen die samen met mij in de meeting zaten. Laag. Zeer laag.
Ik weet niet hoe het kwam, maar het leek of ik de enigste normale oplettende persoon was. Allereerst begon onze meeting om 9.00 stipt. Zo werd dat al een paar dagen op voorhand aangekondigd. Een simpele "accept" had mijn aanwezigheid bevestigd. Om 5 voor 9 stapte ik de gereserveerde zaal binnen. Buiten de lesgever was er nog niemand aanwezig. Niemand. Zelfs geen verdwaalde man die zich van lokaal had vergist. Eén minuut voor 9 kwam er een man en vrouw binnen. Allebei rond de 30 jaar oud. Volwassen mensen zou ik ook kunnen zeggen, maar door hun gedrag tijdens de opleiding begon ik hieraan wel te twijfelen. De man had zich 3 uur nuttig bezig gehouden met het tekenen van...Ja van wat? Niets artistiek. Het waren bolletjes die samen een blad vulden. Het meisje leek op een sprekende pop. Als je op haar buik duwde zei ze af en toe iets. Erg hoogstaand was het niet - voor zo ver mijn frans reikte -
Een paar minuten na 9 kwam 75% van de rest van de groep binnen. De ene al wat meer uitgeslapen dan de andere. De lesgever wou beginnen, maar toen moest de ganse groep zich natuurlijk nog bedienen met koffie. En laat dat nu net het probleem zijn. Er was geen koffie. En zonder koffie konden deze mensen niet wakker blijven. En dus werd er getelefoneerd en dreigend gevraagd om ons lokaal van verse koffie te voorzien. Uiteindelijk konden we beginnen om kwart na 9. Ik zat er ondertussen al 20 minuten mijn tijd te voordoen. En in de business geldt toch "time money", niet? Zeker in een bank zou je denken.
De vriendelijk vrouw naast mij had haar mooi uitgedosd. Haar haren netjes opgestoken, een vleugje make-up en haar beste mantelpakje bovengehaald. Ze waande zich op een bal. Haar kledij deden vermoeden dat ze een vrij belangrijke functie bezat. Bij elk woord dat de lesgever zei (zelfs bij de inleiding!) begon mevrouw ijverig te pennen. Ik schrok. Zelfs in mijn hogeschooljaren was ik niet zo vlijtig. Ze keek me aan en ik lachte geforceerd vriendelijk. Na een paar minuten werd er ons gevraagd wie er vragen had. Zoals in de meeste gevallen had niemand vragen. 75% had dan ook de vraag niet gehoord. Soit. De vrouw naast mij had wel een vraag! Al de ogen waren op haar gericht. En toen stelde ze de vraag. Ik viel bijna achterover. Blijkbaar had ze de voorbije 10 minuten niets begrepen wat de man had verteld. Ze vroeg een compleet idiote vraag. Ik schudde mijn hoofd en kon amper mijn lach inhouden.
Ze keek mij aan en zocht bevestiging in mijn ogen dat ik het ook niet begrepen had. Ik moest haar teleurstellen. Ik had het begrepen ook al was het allemaal uitgelegd in een taal die ik niet erg machtig was.
De minuten gingen voorbij en het was tijd voor het "speeluurtje" (lees: koffiepauze). Na 10 minuten had iedereen zijn pauze genomen tot ineens de vrouw naast mij opstond. Haar pauze moest nog beginnen. In haar geval was het rookpauze. Iedereen zat ondertussen al weer netjes op zijn plaats. Te wachten. Te wachten op mevrouw en haar ondertussen zwarte longen. Zonder gêne kwam ze het leslokaal weer binnen. "Oh? Jullie waren op mij aan het wachten?" vroeg ze onnozel.
Niemand zei wat.
De les ging verder. De man naast mij had duidelijk een stuk van zijn kinderjaren gemist. Hij was ondertussen aan het tweede blad krabbels begonnen. "Je kan het straks inkaderen", fluisterde ik hem toe. Ofwel had hij mij niet goed verstaan (die franstaligen toch) ofwel begreep hij mijn opmerking niet.
De tijd vloog voorbij. Ik zat tussen een vrouw die de ene domme vraag na de andere stelde en een kleuter die dacht Picasso te zijn. En dan vergeet ik nog die man die de lesgever constant onderbrak met het stellen van vragen die hij amper begreep en zich zo interessant voelde omdat de lesgever het antwoord schuldig moest blijven.
Ik was de jongste persoon in de groep, maar ik voelde mij wel de oudste.
Ik weet niet hoe het kwam, maar het leek of ik de enigste normale oplettende persoon was. Allereerst begon onze meeting om 9.00 stipt. Zo werd dat al een paar dagen op voorhand aangekondigd. Een simpele "accept" had mijn aanwezigheid bevestigd. Om 5 voor 9 stapte ik de gereserveerde zaal binnen. Buiten de lesgever was er nog niemand aanwezig. Niemand. Zelfs geen verdwaalde man die zich van lokaal had vergist. Eén minuut voor 9 kwam er een man en vrouw binnen. Allebei rond de 30 jaar oud. Volwassen mensen zou ik ook kunnen zeggen, maar door hun gedrag tijdens de opleiding begon ik hieraan wel te twijfelen. De man had zich 3 uur nuttig bezig gehouden met het tekenen van...Ja van wat? Niets artistiek. Het waren bolletjes die samen een blad vulden. Het meisje leek op een sprekende pop. Als je op haar buik duwde zei ze af en toe iets. Erg hoogstaand was het niet - voor zo ver mijn frans reikte -
Een paar minuten na 9 kwam 75% van de rest van de groep binnen. De ene al wat meer uitgeslapen dan de andere. De lesgever wou beginnen, maar toen moest de ganse groep zich natuurlijk nog bedienen met koffie. En laat dat nu net het probleem zijn. Er was geen koffie. En zonder koffie konden deze mensen niet wakker blijven. En dus werd er getelefoneerd en dreigend gevraagd om ons lokaal van verse koffie te voorzien. Uiteindelijk konden we beginnen om kwart na 9. Ik zat er ondertussen al 20 minuten mijn tijd te voordoen. En in de business geldt toch "time money", niet? Zeker in een bank zou je denken.
De vriendelijk vrouw naast mij had haar mooi uitgedosd. Haar haren netjes opgestoken, een vleugje make-up en haar beste mantelpakje bovengehaald. Ze waande zich op een bal. Haar kledij deden vermoeden dat ze een vrij belangrijke functie bezat. Bij elk woord dat de lesgever zei (zelfs bij de inleiding!) begon mevrouw ijverig te pennen. Ik schrok. Zelfs in mijn hogeschooljaren was ik niet zo vlijtig. Ze keek me aan en ik lachte geforceerd vriendelijk. Na een paar minuten werd er ons gevraagd wie er vragen had. Zoals in de meeste gevallen had niemand vragen. 75% had dan ook de vraag niet gehoord. Soit. De vrouw naast mij had wel een vraag! Al de ogen waren op haar gericht. En toen stelde ze de vraag. Ik viel bijna achterover. Blijkbaar had ze de voorbije 10 minuten niets begrepen wat de man had verteld. Ze vroeg een compleet idiote vraag. Ik schudde mijn hoofd en kon amper mijn lach inhouden.
Ze keek mij aan en zocht bevestiging in mijn ogen dat ik het ook niet begrepen had. Ik moest haar teleurstellen. Ik had het begrepen ook al was het allemaal uitgelegd in een taal die ik niet erg machtig was.
De minuten gingen voorbij en het was tijd voor het "speeluurtje" (lees: koffiepauze). Na 10 minuten had iedereen zijn pauze genomen tot ineens de vrouw naast mij opstond. Haar pauze moest nog beginnen. In haar geval was het rookpauze. Iedereen zat ondertussen al weer netjes op zijn plaats. Te wachten. Te wachten op mevrouw en haar ondertussen zwarte longen. Zonder gêne kwam ze het leslokaal weer binnen. "Oh? Jullie waren op mij aan het wachten?" vroeg ze onnozel.
Niemand zei wat.
De les ging verder. De man naast mij had duidelijk een stuk van zijn kinderjaren gemist. Hij was ondertussen aan het tweede blad krabbels begonnen. "Je kan het straks inkaderen", fluisterde ik hem toe. Ofwel had hij mij niet goed verstaan (die franstaligen toch) ofwel begreep hij mijn opmerking niet.
De tijd vloog voorbij. Ik zat tussen een vrouw die de ene domme vraag na de andere stelde en een kleuter die dacht Picasso te zijn. En dan vergeet ik nog die man die de lesgever constant onderbrak met het stellen van vragen die hij amper begreep en zich zo interessant voelde omdat de lesgever het antwoord schuldig moest blijven.
Ik was de jongste persoon in de groep, maar ik voelde mij wel de oudste.
2 opmerkingen:
Alimonia,
Ken ze die " meetings".
Ook al meegemmakt! nie te doen! je beschrijft ze hier voor 100% zoals ze zijn.
Meestal hebben die lesgevers een dik vel, want ze laten zich bespotten, uitlachen en kleineren. Ik denk dat die hun lesje blindelings voordragen en op het einde van de maand hun loon met km vergoeding en maaltijdcheque gewoon opstrijken.
Cursus: klantvriendelijk zijn, beleefd telefoneren; asertief omgaan...enz allemaal lesjes, maar een lomp kieken in het leven ...lesje of meeting, ja of neen, wel die blijft lomp! Het haalt niet veel uit.
Vind het reuze tof dat je dat allemaal opmerkt, eigenlijk hou ik me daar ook mee bezig op zo een meeting...lesgever/collega's bestuderen en evalueren.
grtjs
Daniël
@Daniël: Ik ben tegenwoordig het boek "In de hel van Guantanamo" aan het lezen. Erg aangrijpend. Ik denk dat de lesgevers zich ongeveer zo moeten voelen ;)
Tuurlijk merk ik die dingen op. Of dacht u werkelijk dat ik aan het opletten was?
Een reactie posten