"Wat doe jij bij een bank?" vroeg hij mij op een zwoele avond. "Goeie vraag", dacht ik bij mezelf. Maar aangezien hij niet de eerste was die mij deze vraag al eens had gesteld, had ik al een perfect voorgekauwd antwoord klaar: "werken". Met zijn donkerbruine ogen keek hij mij aan en lachte. Hij kwam een beetje dichter tegen mij liggen en liet de haarlokken uit mijn gezicht verdwijnen. "Nee, maar serieus. Wat doe je daar toch? Je hebt zoveel creativiteit in je zitten. Daar ben je toch niets mee in die bank? Ben je daar wel gelukkig?", vroeg hij mij.
"Ik doe mijn werk graag", probeerde ik hem te overtuigen. Ik probeerde even snel mijn toenmalige sollicitaties voor de geest te halen en vertelde hem wat ik toen ook zei. "Mocht ik een fout maken dan goochel ik gewoon met de cijfers. Kwestie van mijn creativiteit nuttig te gebruiken, toch?". Hij lachte want hij wist dat ik overdreef zoals ik wel vaker deed. "Serieus", suste ik hem "ik doe mijn werk graag". Ik zag dat hij het nog steeds niet begreep. "Mijn werk is perfect voor mijn zieke geest. Ik kan mij op allerlei momenten van de dag als iemand anders gedragen. Mijn mantelpakjes zijn ideaal om mij superieur te voelen. Mijn aktetas - die ik trouwens niet meer gebruik omdat je er geen simpele appel in weg kunt steken - doet mij belangrijk voelen. Alles wat ik in het echte leven niet kan zijn Niet superieur en niet belangrijk". Ik zag de blik in zijn ogen veranderen, maar nog hij zijn lippen kon bewegen, had ik hem al het zwijgen opgelegd door hem passioneel te kussen.
"Wat doe ik toch in die bank?" dacht ik de hele nacht. De vraag was al lang uit zijn geest verdwenen toen ik in zijn armen lag en hij mijn naakt lichaam aanschouwde, maar ik kon het maar niet vergeten. Ook de laatste weken heb ik maar één vraag voor mezelf: "wat doe ik toch bij die bank?". "Werken" zegt er dan een automatisch stemmetje. Werken, zeg ik dan luidop met mijn eigen stem zodat ik het zeker geloof. Aan je eigen stem twijfel je immers niet.
Als ik mijn ogen sluit en mij de vraag herformuleer kom ik iets heel anders uit. Ik zou heel graag balletdanseres worden. Liefst van al nog choreograaf. Of fotograaf. Of werken achter de schermen bij de VRT. Of reclameaffiches ontwerpen. Of regisseur van videoclips zijn. Of misschien zelfs detective. Of make-up artieste. Ja, alles behalve werken in een bank.
En toen gingen die ogen weer open en wist ik het antwoord weer dankzij de stem: "werken"
"Ik doe mijn werk graag", probeerde ik hem te overtuigen. Ik probeerde even snel mijn toenmalige sollicitaties voor de geest te halen en vertelde hem wat ik toen ook zei. "Mocht ik een fout maken dan goochel ik gewoon met de cijfers. Kwestie van mijn creativiteit nuttig te gebruiken, toch?". Hij lachte want hij wist dat ik overdreef zoals ik wel vaker deed. "Serieus", suste ik hem "ik doe mijn werk graag". Ik zag dat hij het nog steeds niet begreep. "Mijn werk is perfect voor mijn zieke geest. Ik kan mij op allerlei momenten van de dag als iemand anders gedragen. Mijn mantelpakjes zijn ideaal om mij superieur te voelen. Mijn aktetas - die ik trouwens niet meer gebruik omdat je er geen simpele appel in weg kunt steken - doet mij belangrijk voelen. Alles wat ik in het echte leven niet kan zijn Niet superieur en niet belangrijk". Ik zag de blik in zijn ogen veranderen, maar nog hij zijn lippen kon bewegen, had ik hem al het zwijgen opgelegd door hem passioneel te kussen.
"Wat doe ik toch in die bank?" dacht ik de hele nacht. De vraag was al lang uit zijn geest verdwenen toen ik in zijn armen lag en hij mijn naakt lichaam aanschouwde, maar ik kon het maar niet vergeten. Ook de laatste weken heb ik maar één vraag voor mezelf: "wat doe ik toch bij die bank?". "Werken" zegt er dan een automatisch stemmetje. Werken, zeg ik dan luidop met mijn eigen stem zodat ik het zeker geloof. Aan je eigen stem twijfel je immers niet.
Als ik mijn ogen sluit en mij de vraag herformuleer kom ik iets heel anders uit. Ik zou heel graag balletdanseres worden. Liefst van al nog choreograaf. Of fotograaf. Of werken achter de schermen bij de VRT. Of reclameaffiches ontwerpen. Of regisseur van videoclips zijn. Of misschien zelfs detective. Of make-up artieste. Ja, alles behalve werken in een bank.
En toen gingen die ogen weer open en wist ik het antwoord weer dankzij de stem: "werken"
2 opmerkingen:
Alimonia,
Waarom eens ne keer toch proberen een bank te overvallen? wat houd je tegen...dat is eens wat anders dan er voor te werken!
Als alibi was je dan op privé balletles...in mijn privé balletschool, van jezelf foto's aan het nemen, terwijl iedereen afwezig was en jijzelf de regie in handen had...kwestie van dromen waar te maken!
daniel ;-)
grtjs,
Daniel
@Daniël: een bank overvallen. Ja waarom niet? Dan moet ik er nooit nog gaan werken - of niet mogen -
Een reactie posten